[9.12.1] Αυτοί λοιπόν έσπευδαν στον Ισθμό· κι οι Αργείοι, μόλις έμαθαν πως το στράτευμα του Παυσανία είχε βγει απ᾽ τα σύνορα της Σπάρτης, στέλνουν αμέσως κήρυκα στην Αττική, αυτόν που βρήκαν πρώτο και καλύτερο ανάμεσα στους αγγελιοφόρους, μια και προηγουμένως από μόνοι τους υποσχέθηκαν στον Μαρδόνιο πως θα εμποδίσουν τους Σπαρτιάτες να βγουν απ᾽ τα σύνορά τους· [9.12.2] κι αυτός, όταν έφτασε στην Αθήνα, έλεγε τα εξής: «Μαρδόνιε, μ᾽ έστειλαν οι Αργείοι να σου αναγγείλω ότι η νεολαία της Σπάρτης έχει βγει απ᾽ τη χώρα της και πως οι Αργείοι αδυνατούν να εμποδίσουν την έξοδό τους. Ας σε βοηθήσει η τύχη να πάρεις τις καλύτερες αποφάσεις για την περίσταση».
[9.13.1] Αυτός λοιπόν είπε αυτά και σηκώθηκε κι έφυγε στον τόπο του, αλλά ο Μαρδόνιος δεν είχε πια καμιά διάθεση, με το που τ᾽ άκουσε αυτά, να μένει στην Αττική. Γιατί, πριν πάρει αυτό το μήνυμα, καθόταν εκεί, σαν σε αραξοβόλι, θέλοντας να μάθει ποιά στάση θα κρατούσαν οι Αθηναίοι κι ούτε έκανε άλλες ζημιές ούτε ρήμαζε τη γη της Αττικής· και δεν τον εγκατέλειπε η ελπίδα πως κάποια ώρα θα συνομολογήσουν συνθήκες μαζί του. [9.13.2] Επειδή όμως δεν τους έπειθε κι έμαθε όλα τα νεότερα, προτού η στρατιά του Παυσανία κάνει την εμφάνισή της στον Ισθμό, αποσυρόταν αθόρυβα, αφού πυρπόλησε την Αθήνα κι ό,τι είχε μείνει όρθιο από τα τείχη, ή κανένα σπίτι ή ναός, όλα τα γκρέμιζε και τα σώριαζε καταγής. [9.13.3] Κι οι λόγοι για τους οποίους αποσυρόταν ήταν οι εξής: η Αττική δεν ήταν χώρα κατάλληλη για επιχειρήσεις ιππικού· ακόμα, αν νικιόταν σε μάχη, δεν είχε άλλη δυνατότητα να ξεφύγει παρά μόνο μέσ᾽ από στενωπό, όπου και λιγοστοί πολεμιστές μπορούσαν να του φράξουν το δρόμο. Σκεφτόταν λοιπόν να υποχωρήσει στη Θήβα και να δώσει μάχη κοντά σε συμμαχική πόλη και σε πεδίο κατάλληλο για επιχειρήσεις ιππικού.
[9.14.1] Ο Μαρδόνιος λοιπόν πήρε ν᾽ αποσύρεται αθόρυβα, αλλά είχε κιόλας μπει στο δρόμο, όταν του ήρθε μήνυμα πως έφτασε στα Μέγαρα άλλος στρατός, εμπροσθοφυλακή, χίλιοι Λακεδαιμόνιοι. Κι όταν πήρε αυτή την πληροφορία, μελετούσε την κατάσταση, θέλοντας να δει αν έχει τρόπο να βάλει στο χέρι του πρώτα αυτούς. Και διέταξε το στρατό να κάνει μεταβολή και τον οδηγούσε στα Μέγαρα· και το ιππικό του, περνώντας μπρος, ρήμαξε απ᾽ τη μια άκρη ώς την άλλη τον κάμπο των Μεγάρων· αυτό ήταν το πιο απόμακρο σημείο της Ευρώπης, κατά τη μεριά που βασιλεύει ο ήλιος, όπου έφτασε αυτό το εκστρατευτικό σώμα των Περσών.
[9.15.1] Ύστερ᾽ απ᾽ αυτά ήρθε αγγελία στον Μαρδόνιο ότι οι Έλληνες βρίσκονταν συγκεντρωμένοι στον Ισθμό. Κι έτσι πήρε να οπισθοχωρεί απ᾽ το δρόμο που περνά απ᾽ τη Δεκέλεια· γιατί οι βοιωτάρχες προσκάλεσαν τους γείτονες των Ασωπίων, κι αυτοί έγιναν οδηγοί της πορείας του στη Σφενδάλη κι αποκεί στην Τανάγρα. [9.15.2] Κι αφού καταυλίστηκε τη νύχτα στην Τανάγρα, την επομένη στράφηκε προς τον Σκώλο και βρέθηκε στη χώρα των Θηβαίων. Εκεί έκοβε τα δέντρα της υπαίθρου, μολονότι οι Θηβαίοι μήδιζαν· βέβαια δεν ήταν εχθρική ενέργεια, αλλά ήταν που τον έσφιγγε μεγάλη ανάγκη, καθώς ήθελε να περιφράξει το στρατόπεδο, ώστε, αν το αποτέλεσμα της μάχης δε θα ᾽ταν αυτό που επιθυμούσε, να έχει καταφύγιο. [9.15.3] Το στρατόπεδό του αυτό, αρχίζοντας από τις Ερυθρές απλωνόταν ώς τις Υσιές, με κατεύθυνση ίσια προς τη χώρα των Πλαταιών· η διάταξή του ήταν σε γραμμή παράλληλη με τις όχθες του ποταμού Ασωπού. Βέβαια στο τείχος δεν έδινε τόσο μάκρος, αλλά η κάθε πλευρά του είχε έκταση δέκα περίπου σταδίων.