Και άμ᾽ είδ᾽ ο Άρης ο σκληρός τον θείον Διομήδη,
άφησε τον θεόρατον Περίφαντα να κείται
νεκρός εκεί που θάνατον του είχε δώσει πρώτα
κι ίσια στον ιπποδαμαστήν εχύθηκε Διομήδη.
850Κι ότ᾽ ήσαν αντιμέτωποι, το χάλκινο κοντάρι
ξάμωσ᾽ επάνω απ᾽ τον ζυγόν και τα λουριά των ίππων
ο Άρης ολοπρόθυμος να πάρει την ψυχήν του.
Το ᾽πιασε με το χέρι της η γλαυκομάτ᾽ Αθήνη
και από τον θρόνον το ᾽καμε χαμένο αυτού να πέσει·
855δεύτερος τότ᾽ εχύθηκε με χάλκινο κοντάρι
ο Διομήδης, κι η θεά τ᾽ άμπωσεν ώσπου εβρήκε
η λόγχη το λαγγόνι αυτού που ζώστρα το σκεπάζει·
τον πλήγωσε αυτού κι έφαγε την τρομερήν του σάρκα,
και το κοντάρι ανέσπασε· και ο χαλκοφόρος Άρης
860βόησε τόσ᾽ όσο βοούν εννιά δέκα χιλιάδες
άνδρες, ενώ συγκρούονται στην φλόγα του πολέμου.
Κι έπεσε τρόμος στην καρδιά των Αχαιών και Τρώων.
Τόσο σφοδρώς εβόησεν ο αιμόχαρος ο Άρης.
Και ως από νέφη φαίνεται σκοταδερός ο αέρας,
865ότ᾽ άνεμος σηκώνεται κακός από το καύμα,
του Διομήδη εφαίνετο και ο χαλκοφόρος Άρης
ως μες στα νέφη ανέβαινεν εις τ᾽ ουρανού τον θόλον.
Κι έφθασε ευθύς στον Όλυμπον, έδραν των αθανάτων,
και λυπημένος κάθισε στο πλάγι του Κρονίδη
870και τ᾽ άφθαρτ᾽ αίμα τού ᾽δειχνε, που απ᾽ την πληγήν του ρέει,
και του ᾽λεγε οδυρόμενος με λόγια φτερωμένα:
«Πατέρα Δία, στο κακό που βλέπεις δεν θυμώνεις;
Φρικτά πάντοτ᾽ επάθαμεν οι αθάνατοι από γνώμην
δικήν μας όταν παίρνομεν με τους ανθρώπους μέρος.
875Και όλοι σ᾽ εσέ θυμώνομεν, διότι έχεις γεννήσει
κόρην τρελήν, κακότροπην, που στ᾽ άνομα είναι ο νους της.
Διότι οι επίλοιποι θεοί στον Όλυμπον όσ᾽ είναι,
όλοι σου υποτάσσονται, σ᾽ εσέ καθείς μας κλίνει·
και αυτήν ποσώς δεν τιμωρείς με έργον ή με λόγον,
880αλλ᾽ επειδή την γέννησες κακήν την υποφέρεις,
που τώρα τον περήφανον Διομήδην έχει σπρώξει
να πολεμήσει μανιακός αυτούς τους αθανάτους·
την Κύπριν πρώτα ελάβωσε στο χέρι και κατόπιν
ως δαίμων ώρμησε σ᾽ εμέ· και αν οι γοργοί μου πόδες
885δεν μ᾽ έπαιρναν θα εκείτομουν πολύν καιρόν με πόνους
κει μέσα στους ελεεινούς σωρούς των πεθαμένων
ή άψυχον ζωντόνεκρον θα μ᾽ έκαμναν οι λόγχες».
Μ᾽ άγριο βλέμμ᾽ απάντησεν ο νεφελοσυνάκτης:
«Εδώ μη κάθεσ᾽, άστατε, ωσάν παιδί να κλαίεις·
890και απ᾽ τους θεούς του Ολύμπου σε μισώ με την καρδιά μου,
ότι την έριδ᾽ αγαπάς, τες μάχες, τους πολέμους.
Της μητρός σου έχεις την ορμήν ακράτητην, βαρείαν,
της Ήρας όπου οι λόγοι μου δυσκόλως την δαμάζουν,
και τώρ᾽ αυτή σε πρόσταξε, θαρρώ, και αυτά παθαίνεις.
895Αλλά να βασανίζεσαι δεν θέλει εγώ σ᾽ αφήσω,
αίμα μου είσαι, και σ᾽ εμέ σ᾽ εγέννησε η μητέρα·
κακός ως είσαι, αν είχε σε θεός άλλος γεννήσει
από καιρόν θα ευρίσκεσο μακράν των Ουρανίων».
Είπε και τον Παιήονα προστάζει να τον ιάνει.
900Με βότανα παυσίπονα που του ᾽βαλε ο Παιήων
τον ιάτρευσεν ότι θνητός δεν ήτο αυτός πλασμένος·
και όπως γρήγορα η πυτιά το λευκό γάλα πήζει
που υγρόν γοργά συσφίγγεται, καθώς το ανακατώνουν,
έτσι εθεράπευσε γοργά τον άγριον Άρη εκείνος.
905Και ο Άρης, ως τον έλουσεν η Ήβη, λαμπροφόρος
με περηφάνια κάθισε στο πλάγι του Κρονίδη.
Και προς το δώμα του Διός του μεγαλοδυνάμου
γύρισε με την Άργισσαν Ήραν η σώστρ᾽ Αθήνη,
τον Άρην αφού εμπόδισαν απ᾽ τες ανδροφονίες.