310Και οι Τρώες όλοι αλάλαξαν στου Έκτορος τους λόγους,
μωροί, καθώς η Αθηνά εσκότισε τον νουν τους.
Κι επαίνεσαν του Έκτορος την σκέψιν ολεθρίαν·
κανείς δεν δέχθη την χρυσήν του Πολυδάμα γνώμην.
Κι εδείπνησαν εις τον στρατόν· όλην την νύκτα ωστόσο
315οι Αχαιοί τον Πάτροκλον πικρομοιρολογούσαν.
Και ο Πηλείδης άρχιζε το κλάμα και είχ᾽ επάνω
στα στήθη του συντρόφου του τ᾽ ανθρωποφόνα χέρια,
κι εσυχνοστέναζε βαριά, σαν λεόντισσα μητέρα,
αν απ᾽ τον λόγγον κυνηγός τής πήρε τα μικρά της·
320απελπισμένη που ήλθε αργά γυρίζει όλα τα δάση
εις όλες τρέχει τες ερμιές τα χνάρια του ερευνώντας,
ίσως τον έβρει, ότι θυμός δριμύς την κατακαίει.
Κι έλεγε μ᾽ αναστεναγμούς: «Μάταιον, οϊμένα, λόγον
έβγαλ᾽ από τα χείλη μου εκείνην την ημέρα,
325τον ήρωα Μενοίτιον ενώ παρηγορούσα,
που στον Οπούντα τον υιόν θενά τον ξαναφέρω
λαμπρόν της Τροίας πορθητήν με μέρος των λαφύρων.
Όσα στοχάζονται οι θνητοί δεν τα τελειώνει ο Δίας·
να βάψουμε την ίδιαν γην έχει διορίσ᾽ η μοίρα,
330εδώ στην Τροίαν συ κι εγώ, ότι ούδ᾽ εμένα ο γέρος
Πηλεύς στο σπίτι θα δεχθεί και η Θέτις η μητέρα,
αλλά εμένα τούτ᾽ η γη στα σπλάχνα της θα μ᾽ έχει.
Τώρ᾽ αφού, Πάτροκλε, στην γην θενά ᾽μπω υστερινός σου,
δε θα σε θάψω πριν εδώ του Έκτορος να φέρω
335την κεφαλήν και τ᾽ άρματα, που σ᾽ έσφαξε, ω γενναίε·
και από χολήν του φόνου σου θα σου αποκεφαλίσω
δώδεκα εμπρός εις την πυράν τέκνα λαμπρά των Τρώων.
Ωστόσο θα μου κείτεσαι, ως είσ᾽ εδώ στα πλοία,
και γύρω σου οι βαθύκολπες Τρωές και Δαρδανίδες
340ημέρα νύκτ᾽ αστάλακτο δάκρυ για σε θα χύνουν,
αυτές, οπού η ανδρεία μας και το μακρύ κοντάρι
επήρε όταν πατούσαμε τες πλούσιες πολιτείες».
Είπε και των συντρόφων του ο θείος Αχιλλέας
στην φλόγα μέγαν τρίποδα παράγγειλε να στήσουν,
345να λούσουν απ᾽ τα αίματα το σώμα του Πατρόκλου·
και αυτοί λουτρικόν τρίποδα εις την φωτιάν εστήσαν,
έχυσαν μέσα το νερό και ξύλα κάτω εκαίαν
και ζών᾽ η φλόγα την κοιλιά και το νερό θερμαίνει.
Και άμα το είδαν πόβραζε στο χάλκωμα που λάμπει,
350τον έλουσαν, τον έχρισαν με σταλαγμένο λάδι,
με αλοιφήν εννιάχρονην γεμίσαν τες πληγές του,
πατόκορφα τον σκέπασαν στην κλίνην που τον θέσαν
κι ένα σινδόνι και λευκό σάβανο επάνω απλώσαν.
Και ολονυκτίς ολόγυρα στον θείον Αχιλλέα
355οι Μυρμιδόνες με οδυρμούς τον Πάτροκλον εκλαίαν.
Τότ᾽ είπε ο Ζευς στην σύντροφον και αδελφήν του Ήραν:
«Ιδού, που το κατόρθωσες, ω Ήρα, να σηκώσεις
τον Αχιλλέα στ᾽ άρματα· απ᾽ τα δικά σου σπλάχνα
οι κομοφόροι Αχαιοί τωόντι εγεννηθήκαν».
360Τότε σ᾽ αυτόν απάντησεν η Ήρα η σεβασμία:
«Ποιον λόγον τώρα επρόφερες, ω τρομερέ Κρονίδη;
Άνθρωπος σ᾽ άνθρωπον μπορεί να κάμει τον σκοπόν του,
που είναι θνητός και ωσάν εμείς σοφίσματα δεν ξεύρει·
κι εγώ που είμαι των θεών η πρώτη κι από γένος
365και διότι μ᾽ έχεις σύγκλινην εσύ, των αθανάτων
όλων ο μόνος βασιλεύς, δεν έπρεπε στους Τρώας,
που την χολήν μου εκίνησαν, τον όλεθρον να πλέξω; »
Ωστόσο η Θέτις έφθανε στο δώμα του Ηφαίστου
άφθαρτο, χάλκινο, λαμπρό σαν κατάστρος αιθέρας,
370εξαίσιο μες στα δώματα των αθανάτων όλα,
που ο ζαβοσκέλης ο θεός ο ίδιος είχε κάμει·
τον ήβρε που ίδρωνε με βια τριγύρω στα φυσούνια·
ότ᾽ είκοσι όλους τρίποδες τότ᾽ εφιλοτεχνούσε,
τοίχον μεγάρου στερεού τριγύρω να στολίσουν.
375Κύκλους προσάρμοσε χρυσούς στον κάθε ποδοστάτην
όπως στην θείαν σύνοδον κυλήσουν μοναχοί τους
και θαύμα να τα δει κανείς, στο δώμα να γυρίσουν.
Έτοιμοι ήσαν, έλειπαν μόνον τ᾽ αυτιά τα ωραία·
τα ᾽φτιανε τότε κι έκοφτε καρφιά να τα προσδέσει.
380Κι ενώ κείνος εργάζονταν με την σοφήν του τέχνην
έφθασεν η ασημόποδη θεά στο δώμα η Θέτις.
Την είδε η λαμπρομάντιλη, ως προχωρούσε, η Χάρις,
καλή θεά, που ο δοξαστός νυμφεύθη ζαβοπόδης.
Το χέρι ευθύς της έπιασε: «Σεπτή και αγαπημένη
385Θέτι, μακρόπεπλη θεά» της είπε «πώς μας ήλθες;
Και ως τώρα εδώ δεν σ᾽ είδαμε καθόλου να συχνάζεις·
μαζί μου εδώ προχώρησε να σε φιλοξενήσω».