Απάντησεν ο Ποσειδών σ᾽ αυτόν ο κοσμοσείστης:
«Ιδομενέα, μη ποτέ γυρίσει από την Τροίαν
και σκύλοι εδώ να τον χαρούν, εκείνος οπού αφήνει
την μάχην θεληματικώς εις τούτην την ημέραν.
235Αλλ᾽ άμε, πάρε τ᾽ άρματα, γύρισ᾽ εδώ να ιδούμε
ευθύς, αν κατορθώσουμε κάτι καλόν και μόνοι
και από δειλούς αν ενωθούν, κάποια γεννάται ανδρεία,
κι είμεθα εμείς και με καλούς καλοί να μετρηθούμε».
Είπε, κι εχύθηκε ο θεός κει που βροντούσε η μάχη·
240και ως έφθασεν ο Ιδομενεύς στην εύμορφην σκηνήν του,
κι εζώσθη τα λαμπρ᾽ άρματα, κι επήρε δυο κοντάρια,
κι εκίνησεν ως κεραυνός, που εφούκτωσε ο Κρονίδης
και απ᾽ τον φωτερόν Όλυμπον ετίναξε να δείξει
μέγα σημείον των θνητών, και πέρ᾽ αστράφτει η λάμψις·
245όμοια κι εκείνου ως έτρεχεν ελάμπαν τ᾽ άρματά του.
Και ακόμη στην σκηνήν εγγύς τον ήβρε ο Μηριόνης
ο ακόλουθός του ως πήγαινεν άλλην να πάρει λόγχην.
«Υιέ του Μόλου αδάμαστε», του είπε ο Ιδομενέας,
«ω ποθητέ μου όσο κανείς των φίλων, Μηριόνη,
250πώς εδώ ήλθες και άφησες τον ιερόν αγώνα;
Μη βέλος σ᾽ εύρηκε πικρό κι η άκρη του σε σφάζει;
Ή μηνυτής μού έρχεσαι, διότι ούδ᾽ εγώ θέλω
αργός να μένω εις τες σκηνές, αλλά να πολεμήσω».
Και προς αυτόν ο συνετός αντείπε Μηριόνης:
255«Ω Ιδομενέα, των Κρητών χαλκοχιτώνων πρώτε,
ήλθα να πάρω, αν σου ᾽μεινε εις τες σκηνές κανένα
κοντάρι, ότι μου εκόπηκεν εκείνο που εφορούσα,
του υπερηφάνου ως κτύπησα Δηιφόβου την ασπίδα».
Και των Κρητών ο αρχηγός ο Ιδομενεύς αντείπεν:
260«Κοντάρι᾽ αν θέλεις κι είκοσι θα έβρεις στην σκηνήν μου
στον λαμπρόν τοίχον στυλωτά, των Τρώων, που φονεύω,
άρματα αιματοστάλακτα, διότι εγώ να κάμνω
με τους εχθρούς τον πόλεμον δεν συνηθώ μακρόθεν,
όθεν κοντάρια, κόρυθες και ομφαλωτές ασπίδες
265και ακτινοβόλοι θώρακες μου υπάρχουν φυλαγμένοι».
Και προς αυτόν ο συνετός αντείπε Μηριόνης:
«Πολλά ᾽χω λάφυρα κι εγώ παρμέν᾽ από τους Τρώας
εις την σκηνήν· αλλά σιμά δεν είναι να τα λάβω·
ότι ούδ᾽ εμέ δεν άφησε, πιστεύω, η πρώτη ανδρεία·
270και όταν ανάφτει λυσσερό το πείσμα του πολέμου
στην μάχην, δόξαν των ανδρών, προβάλλω με τους πρώτους·
κι εάν κανείς των Αχαιών χαλκοχιτώνων άλλος
τούτο δεν ξεύρει, καν εσύ, θαρρώ να το γνωρίζεις».
Και των Κρητών ο αρχηγός: «Πόσον γενναίος είσαι
275το ξεύρω· να το λέγεις συ ποσώς δεν είναι ανάγκη.
Διότι αν εκλεγόμασθεν οι πρώτοι πολεμάρχοι
δια το καρτέρι, όπ᾽ άσφαλτα διακρίνετ᾽ η ανδρεία
όπου ο δειλός γνωρίζεται και δείχνεται ο γενναίος —
του ανάνδρου βλέπεις τη θωριά να συχναλλάζει χρώμα,
280δεν τον αφήν᾽ η αστήρικτη ψυχή του να ησυχάζει,
αλλά στες δύο φτέρνες του συχνά καθίζει επάνω,
σφόδρα η καρδία του βροντά στα στήθη, ως βλέπει εμπρός του
τες μοίρες, και τα δόντια του τριζοκοπούν στο στόμα.
Αλλ᾽ ο γενναίος την θωριά δεν άλλαξε, αλλά μένει
285εις την καθίστραν άφοβος με τους ανδρειωμένους
και ολόψυχα παρακαλεί πότε ν᾽ αρχίσ᾽ η μάχη.—
Και μηδ᾽ αυτού δεν θα ᾽ψεγε κανείς την δύναμίν σου·
διότι αν λόγχη σ᾽ έβρισκε μαχόμενον ή ξίφος
μήτε στο ζνίχι θα ᾽πεφτε το βέλος ή στην πλάτην,
290αλλά τα στήθη θα ᾽πληκτεν εμπρός ή την γαστέρα,
ως πρόθυμος θα πρόβαλλες μες στους συντρόφους πρώτος.
Αλλ᾽ ας μη στέκομεν εδώ σα νήπια μωρολόγα
μήπως απότολμος κανείς πικρά μας ονειδίσει.
Αλλ᾽ άμε, πάρε απ᾽ την σκηνήν το στερεό κοντάρι».
295Είπεν αυτά και ο ισόπαλος του Άρη Μηριόνης
γρήγορα επήρε απ᾽ την σκηνήν το χάλκινο κοντάρι
κι έτρεξε πάλι όλος φωτιά προς τον Ιδομενέα.
Ο Άρης ως ο φονικός ορμά στην μάχην κι έχει
σιμά τον Φόβον, δυνατόν κι ατρόμητον υιόν του,
300που και τον γενναιότερον πολεμιστήν φοβίζει·
από την Θράκην έρχονται κι οι δυο θωρακοφόροι
στων Φλεγυών τον ανδρικόν λαόν ή των Εφύρων·
και αυτών δεν στέργουν τες ευχές και εις άλλους δίδουν νίκην.
Ομοίως μ᾽ άρματα λαμπρά στην μάχην κατεβαίναν
305οι πολεμάρχ᾽ Ιδομενεύς ομού και Μηριόνης.
«Ω Δευκαλίδη», του ᾽λεγεν ο Μηριόνης πρώτος,
«πόθεν στα πλοία του στρατού να προχωρήσεις θέλεις·
στο δεξιόν, στο μεσινόν ή στ᾽ αριστερό μέρος;
Ότι εκεί πλέον παρ᾽ αλλού, θαρρώ, στενοχωρούνται
310οι ανδρειωμένοι Δαναοί απ᾽ των εχθρών τα πλήθη».