ΠΕΜΠΤΟΣ ΝΕΜΕΟΝΙΚΗΣ

(ΠΥΘΕΑ ΑΙΓΙΝΗΤΗ ΠΑΓΚΡΑΤΙΑΣΤΗ ΑΓΕΝΕΙΩ)

Δεν είμ᾽ αδριαντοποιός [στρ. α]
για να δουλεύω αγάλματα, που αργεύουν
στα βάθρα τους απάνω πάντ᾽ ασάλευτα.
Μα εσύ, τραγούδι μου γλυκό, ξεκίνα
με κάθε καράβι και βάρκ᾽ απ᾽ την Αίγινα
να διαλαλήσεις παντού, πως του Λάμπωνα
ο χεροδύναμος γιος, ο Πυθέας,
5του παγκρατίου νίκησε στα Νέμεα το στεφάνι
πριν τ᾽ άωρ᾽ ακόμα τρυφερά του μάγουλα
το χνούδι το πρωτάνθιστο σκιάσει·

και τους κονταρομάχους ήρωες τίμησε, [αντ. α]
που από τον Κρόνο και το Δία κρατούνε
κι απ᾽ τις Νεράϊδες τις χρυσές,
τους Αιακίδες και την πόλη τους,
τη χώρα την αγαπητή στους ξένους·
που έναν καιρό δεήθηκαν,
να γίνει αντρών γενναίων γεννήτρα
και ξακουστή για τα καράβια της,
10ορθοί μπρος στου Ελληνίου πατέρα το βωμό
υψώνοντας τα χέρια στον αιθέρα
οι παντοφήμιστοι της Ενδαΐδας γιοι
κι ο τρανός άρχοντας ο Φώκος, ο αδερφός των,

γιος της θεάς, που απάνω στο κατάγιαλο [επωδ. α]
της θάλασσας τον γέννησε η Ψαμμάθη.
Ντηριούμαι ν᾽ αναθυμηθώ πράξη βαριά
και που τολμήθηκε όχι με το δίκιο:
15Πώς το λαμπρό νησί παράτησαν στερνά
και ποιά μοίρα τούς ξόρισε κακιά
τους ήρωες τους τρανούς απ᾽ την Οινώνη.
Θα σταματήσω· δεν κερδίζει πάντα
το πρόσωπό της η σωστή να δείχτει αλήθεια
κι είν᾽ η σιωπή πολλές φορές η πιο σοφή
απόφαση πὄχει κανείς να πάρει.