ΧΟΡ. Τί να βάλω με τον νου μου; έφυγε πάλι η γυναίκα προτού πει λόγο καλό ή κακό.
ΑΓΓ. Κι εγώ εθάμαξα, αλλά παρηγοριούμαι με την ελπίδα
πως, σαν άκουσε τη συφορά του παιδιού της,
δεν θα πάει να μοιρολογήσει στην πόλη έξω·
μέσα στο σπίτι με τις δούλες ολόγυρά της
θα καθίσει να κλάψει για το πένθος της·
γιατί δεν είν᾽ αμάθητη από καλή γνώμη,
1250ώστε να λαθέψει.
ΧΟΡ. Δεν ξέρω, οϊμένα, και η πάρα πολλή σιωπή
κακό σημάδι φαίνεται, καθώς και το πολύ ξεφωνητό το ανωφέλετο.
ΑΓΓ. Αλλά να δούμε μήπως και κρύβει τίποτα στην ταραγμένη καρδιά·
και ας μπούμε μες στο σπίτι, καλά το λες εσύ.
Κι η παρά πολλή σιωπή είναι βαριό σημάδι.
(φεύγει ο Άγγελος· εμφανίζεται ο Κρέων κρατώντας στα χέρια του τον νεκρό του Αίμονος)

ΧΟΡ. Αλλά νά που και ο ίδιος ο βασιλιάς έφτασε
κρατώντας στα χέρια του δείγμα ολοφάνερο —
αν μου πέφτει και εμένα λόγος— όχι αλλουνού που έφταιξε
1260αλλά της αμαρτίας της δικής του.

ΚΡΕ. Οϊμέ του κακοκέφαλου κεφαλιού, η αμαρτία πώς τέλεψε
φέρνοντας θάνατο. Αχ! τον φονιά και τον σκοτωμένο κοιτάτε μαζί του
από μια γενιά. Οϊμένα κακότυχή μου γνώμη.
Αχ! παιδί μου, που νέος επήγες με πρώιμο θάνατο
άι, άι, άι, άι, άι, πέθανες, χάθηκες
για δική μου όχι για δική σου κακοκεφαλιά.
1270ΧΟΡ. Οϊμέ, αργά ήταν να δεις το δίκιο.
ΚΡΕ. Οϊμένα, το ξέρω ο δόλιος, μα στο μυαλό μου κάποιος θεός τότε
βρόντηξε που μου κακόθελε βαριά, και σ᾽ άγριο δρόμο μ᾽ έριξε,
οϊμέ, πατώντας με τα πόδια τις χαρές μου.
Αχ! Αχ! βάσανα του άνθρωπου που δεν βαστιόνται.

(μπαίνει ο Εξάγγελος)
ΕΞΑΓΓΕΛΟΣ
Αφέντη μου, τα έχεις και τα παράχεις τα βάσανα,
άλλα βαστάς στα χέρια σου και άλλα που ᾽ναι στο σπίτι σου πρόκαναν κιόλας,
1280και ταχιά με τα μάτια σου θενα τα δεις.
ΚΡΕ. Τί είναι πάλι; χειρότερα ακόμα απ᾽ τα χειρότερα;
ΕΞΑ. Η γυναίκα σου πέθανε, η δόλια μάνα αυτουνού του νεκρού·
τώρα δα χτυπήθηκε, κι είν᾽ οι πληγές της ανοιχτές.

ΚΟΡ. (στον Άγγελο)
Αυτό σαν τί το λες εσύ; Φεύγει μες στο παλάτι,
χωρίς να μας πει τίποτε, χωρίς να βγάλει λέξη.
ΑΓΓ. Και μένα με φοβίζει αυτό· μα σκέφτομαι κι ελπίζω
πως του παιδιού τη συφοράν αφού άκουσε, δεν θέλει
να δείξει κλάματα, φωνές σ᾽ όλη την πολιτεία·
και πήγε με τις δούλες της εκεί για να τον κλάψει,
1250μέσα στο σπίτι της κλειστή. Γιατί ξέρει τί κάνει.
ΚΟΡ. Μπορεί· μα κι η πολλή σιωπή και το μεγάλο κλάμα
δεν είναι για τον άνθρωπο, θαρρώ, καλό σημείο.
ΑΓΓ. Μα, στο παλάτι μπαίνοντας, εγώ τώρα θα μάθω,
αν βέβαια τίποτε κακό δεν κρύβει στην καρδιά της·
γιατί σωστά το λες αυτό, πως η σιωπή η μεγάλη
είναι σημείο σοβαρό.
(Φεύγει μες στο παλάτι)

ΚΟΡ. Μα νά! κι ο βασιλιάς μας,
που μες στα χέρια του κρατά λυπητερό μνημείο.
Κι αυτό το τρομερό κακό δεν το ᾽καμαν οι ξένοι,
1260μα ο ίδιος με το πείσμα του.
(Έρχεται ο Κρέων κρατώντας μ᾽ έναν δούλο το σώμα του Αίμονα.
Ακολουθούν δούλοι με το σώμα της Αντιγόνης επάνω σε φορείο)

ΚΡΕ. (στους γέροντες)
Καταραμένα λάθη,
ω! μιας ψυχής αστόχαστης. Εσείς εδώ, γιά δείτε!
Από την ίδια τη γενιά φονιά και σκοτωμένο!
Ω τυφλωμένη απόφαση!
(Αφήνει σιγά τον Αίμονα χάμω. Δούλοι τρέχουν, τον σηκώνουν
και τον βάζουν επάνω στο φορείο της Αντιγόνης).
Ω δύστυχο παιδί μου,
που τόσο νέος μού πέθανες, αλί! αλίμονό μου!
από δική μου αστοχασιά κι όχι δικό σου λάθος!
1270ΚΟΡ. Αλίμονο! πόσον αργά βλέπεις τη δικιοσύνη!
ΚΡΕ. Αλίμονο! ο δύστυχος τώρα βέβαια την ξέρω·
μα το κεφάλι ένας θεός μού το ᾽χε χτυπημένο,
με τύφλωσε και μ᾽ έριξε σε τέτοιους άγριους δρόμους,
και τώρα ποδοπάτησε την κάθε μου ευτυχία.
Ω συφορά! ω συφορά! κι ανθρώπου άδικοι κόποι!

ΑΓΓ. Αφέντη μου, πόσο βαριά οι θεοί σε τιμωρούνε!
Τέτοια κακά στα χέρια σου μόλις ήρθες κρατώντας,
1280και γρήγορα στο σπίτι σου κι άλλα κακά θενά ᾽βρεις.
ΚΡΕ. Και τί μπορεί να προστεθεί σε τόση δυστυχία;
ΑΓΓ. Πέθανε κι η γυναίκα σου, του Αίμονα η μητέρα.
Η δύστυχη χτυπήθηκε με φονικό μαχαίρι.