ΑΙΜ. Πατέρα, οι θεοί βάζουν μες στους ανθρώπους το λογικό,
απ᾽ ό,τι έχομε το πιο ανώτερο, κι εγώ πως δεν τα λες εσύ σωστά αυτά
ούτε θα μπόρεγα ούτε θα ᾽ξερα να πω·
αλλά κι απ᾽ τ᾽ άλλο μέρος γένεται να ᾽ναι το δίκαιο·
αντίς για σένα βρέθηκα να προσέχω σ᾽ όλα όσα λεν ή κάνουν
690ή παν να κατηγορήσουν, γιατί το μάτι το δικό σου το τρέμει ο κόσμος
για να πει λόγο που να μη ευχαριστηθείς σαν τον ακούσεις·
εγώ όμως δύναμαι και ακούω κρυφά πως την κόρη την κλαίει όλ᾽ η πόλις,
γιατί, απ᾽ όλες τις γυναίκες αθωότερη,
χάνεται τρισάθλια για δοξασμένες πράξες.
«Αυτή που τον αδελφό της σαν έπεσε σκοτωμένος δεν άφησε άθαφτο, να φαγωθεί απ᾽ τα σκυλιά
που τρων το κρέας ωμό, ούτ᾽ από κανένα όρνιο·
δεν είν᾽ άξια αυτή χρυσό βραβείο να πάρει;»
700Έτσι σιγοτριγυρνά ο λόγος.
Πατέρα μου, για μένα, όταν εσύ είσ᾽ ευτυχισμένος
δεν είναι άλλο κτήμα πιο πολύτιμο
γιατί πιο μεγαλύτερο στολίδι υπάρχει παρά να ᾽ναι δοξασμένος και ν᾽ ανθεί για τα παιδιά ο πατέρας
και για τον πατέρα τα παιδιά;
Μη βαστάς μέσα σου τώρα μια μονάχα γνώμη,
πως καθώς εσύ το λες, κι όχι αλλιώς, είν᾽ το σωστό,
γιατ᾽ όποιος θαρρεί ή πως μονάχ᾽ αυτός μυαλό, ή γλώσσα έχει, που δεν έχει άλλος, ή ψυχή,
αυτούς αν τους ανοίξεις από μέσα κούφιοι δείχνονται·
710παρά ο άντρας, και σοφός να είναι, να μαθαίνει
πολλά δεν είναι ντροπή, και να μην παραεπιμένει·
βλέπεις στις ακροποταμιές τα δένδρα,
όσα το ρεύμα ακλουθούνε βαστούνε τα κλαδιά τους άσπαστα,
ενώ σαν αντιστέκονται χάνονται μαζί με τον κορμό τους ξέρριζα,
καθώς και εις το καράβι, όποιος στυλώνει
το ποδάρι δυνατά και δεν υποχωρεί καθόλου
παίρνει την τούμπα και τ᾽ αποδέλοιπο ταξίδι του
το κάνει με το θρονί ανάποδα και κολυμπώντας.
Λοιπόν έλα, άφησε τον θυμό σου κι άλλαξε ιδέα·
γιατί αν είναι να ᾽ρθει μια γνώμη κι από μένα τον νεότερο,
720λέω πως μεγάλη αξία στον άνδρα είναι
να γεννηθεί με κάθε λογής σοφία γεμάτος·
αλλά και πάλι, επειδή δεν είναι και πολύ συνηθισμένο πράμα,
καλό είναι να μαθαίνει κι απ᾽ όσους λεν καλά.

ΑΙΜ. Πατέρα, οι θεοί το λογικό χαρίζουν στους ανθρώπους,
απ᾽ τα καλά τα πράματα καλύτερον απ᾽ όλα.
Και πως δεν λες αυτά σωστά, κι ούτε να πω μπορούσα,
κι ούτε θα το ᾽θελα ποτέ. Μα κι άλλοι όμως μπορούνε
μια γνώμη να ᾽χουνε καλή. Μένα λοιπόν μου πρέπει
για σένα να παρατηρώ τί λένε και τί κάνουν
690και τί έχουν να κατηγορούν. Γιατί ο λαός φοβάται
μπροστά σου λόγια για να πει οπού δεν θα σ᾽ αρέσουν.
Μα τέτοια πράγματα μπορώ εγώ κρυφά ν᾽ ακούω,
πως οι πολίτες κλαίγουνε για ετούτηνε την κόρη,
που χάνεται τώρ᾽ άδικα για έργα δοξασμένα,
αυτή πού ᾽ν᾽ αθωότερη απ᾽ όλες τις γυναίκες·
αυτή οπού δεν άφησε τον φίλτατο αδερφό της,
οπὄπεσε στον πόλεμο, χωρίς ταφή να μείνει,
και τα πουλιά και τα σκυλιά τις σάρκες του να φάνε.
Και δεν της πρέπει το λοιπόν χρυσή τιμή για νά ᾽βρει;
700Τέτοια κρυφά παράπονα απλώνονται στην πόλη.
Όμως εγώ, πατέρα μου, δεν έχω κι άλλο πράμα
από την ευτυχία σου για μέ πιο τιμημένο.
Και τί ᾽ναι μεγαλύτερο για τα παιδιά στολίδι,
παρά πατέρας θαλερός; ή τί για τον πατέρα,
παρ᾽ ό,τι έχει απ᾽ τα παιδιά; Λοιπόν μες στην ψυχή σου,
κι εσύ πατέρα, μην κρατάς μια διάθεση μονάχα,
πως τίποτε δεν ᾽ναι σωστό, παρ᾽ ό,τι εσύ νομίζεις·
γιατί όποιος φρόνιμος θαρρεί μονάχα αυτός πως είναι,
πως έχει γλώσσαν ή ψυχή που δεν την έχει κι άλλος,
κούφιος αυτός θενα βρεθεί, όταν τον ξεδιπλώσουν.
710Μα δεν μου φαίνεται ντροπή και για σοφό κανέναν
και να μαθαίνει και πολλά, και να μην το τεντώνει.
Στα ξεροπόταμα θωρείς που τρέχουν τον χειμώνα,
πως όσα δέντρα υποχωρούν σώζουνε τα κλαδιά τους·
μα εκείνα που αντιστέκονται χάνονται με τις ρίζες.
Κι αυτός που δεν υποχωρεί μέσα στην τρικυμία,
αφού τεντώσει τα πανιά καλά του καραβιού του,
αναποδογυρίζεται κι ανάποδα αρμενίζει.
Μα άλλαξε την ιδέα σου κι άφησε τον θυμό σου.
Κι αν έχω κάποιο λογικό κι εγώ που είμαι νέος,
720θ᾽ άξιζε περισσότερο θαρρώ για να γεννιούνταν
στον κόσμο κάθε άνθρωπος γιομάτος φρονιμάδα.
Μα αφού κι αυτό δεν γίνεται, καλό ᾽ναι να μαθαίνει
από τα στόματα αυτωνών οπού καλά μιλούνε.