ΙΣΜ. Και μήπως μπορώ εγώ, παράτολμη,
40να δέσω ή να λύσω αλλιώτικα, αφού είναι έτσι;
ANT. Κοίταξε συ μόνο αν θα κάνεις αυτόν τον κόπο
μαζί μου.
ΙΣΜ. Για ποιό κίνημα μου λες, και πού τρέχει ο νους σου;
ANT. Αν θα σηκώσεις μαζί μ᾽ αυτά τα χέρια μου τον πεθαμένο.
ΙΣΜ. Στ᾽ αλήθεια συλλογιέσαι να θάψεις αυτόν,
που έχει απαγορευθεί στην πολιτεία;
ANT. Μάλιστα, τον δικό μου και όχι τον δικό σου τον αδερφό,
σαν δεν θες εσύ,
γιατί ποτέ δεν θα με δεις εγώ να τον προδώσω.
ΙΣΜ. Αχ, κακομοίρα μου, μ᾽ αφού ο Κρέων είπε όχι.
ANT. Δεν έχει να μ᾽ εμποδίσει διόλου σε ό,τι μου ανήκει.
ΙΣΜ. Οϊμένα, συλλογίσου, αδελφή, που ο πατέρας μας
50με κατάρα και καταχθόνια χάθηκε
όταν ξεσκέπασε μονάχος τις αμαρτίες του, βγάζοντας με το χέρι του τα δυο του μάτια.
Έπειτα η μητέρα και γυναίκα του —και τα δυο να την ειπείς—
με πλεχτή θηλιά κρεμιέται και πεθαίνει·
και τρίτο, οι δυο μας αδερφοί σε μια μέρα μέσα
μ᾽ αυτοκτονία πήγανε οι καημένοι, δίνοντας
ο ένας του άλλου με τα δικά τους χέρια θάνατο.
Τώρα που μείναμε οι δυο μας έρημες,
βάλε με τον νου σου τί τρισάθλια που θα χαθούμε
αν κάνομε ενάντια στον νόμο και αψηφήσουμε
60τη δύναμη και διαταγή του βασιλιά.
Μα πρέπει να το καταλάβεις ότι γυναίκες γεννηθήκαμε
και όχι τους άντρες για να πολεμάμε.
Και έπειτα, αφού που ᾽χουν πιο δύναμη μας ορίζουν,
χρωστούμε κι αυτά να δεχτούμε κι ακόμα πιο χειρότερα.
Εγώ το λοιπόν, παρακαλώντας εκείνους που είναι κατ᾽ απ᾽ το χώμα
να με συχωρέσουν επειδή άθελα το κάνω,
θ᾽ ακούσω αυτούς που έχουν να προστάξουν,
γιατί να κάνω πράματα του κάκου μου φαίνεται δεν έχει νου.

40ΙΣΜ. Αν είναι τέτοια που τα λες, σαν τί μπορώ να κάμω;
ΑΝΤ. Πες μου αν μαζί μου θα εργαστείς, σκέψου αν θα με βοηθήσεις.
ΙΣΜ. Τί θα τολμήσεις, δύστυχη; τί μελετάς να κάμεις;
ΑΝΤ. Αν τον αποθαμένο μας μαζί μου θα σηκώσεις.
ΙΣΜ. Τί; να τον θάψεις μελετάς, που ᾽ναι απαγορεμένο;
ΑΝΤ. Ναι, τον δικό μου αδερφό, και βέβαια και δικό σου.
Γιατί δεν θα με πιάσουνε ποτέ μου να προδίδω.
ΙΣΜ. Την προσταγή του βασιλιά ξεχνάς την, κακομοίρα;
ΑΝΤ. Απ᾽ τους δικούς μου δεν μπορεί ποτέ να με χωρίσει!
ΙΣΜ. Αλίμονο! θυμήσου το, στοχάσου το, αδερφή μου,
50πώς πέθανε ο πατέρας μας απ᾽ όλους μισημένος,
αφού έπιασε μονάχος του τα κακουργήματά του
και πέταξε τα μάτια του με το δικό του χέρι.
Κι εκείνη που του ήτανε, καταραμένος λόγος,
και μάνα και γυναίκα του, κρεμιέται και πεθαίνει.
Και τώρα οι δυο μας αδερφοί σκοτώνει ένας τον άλλον
και βρίσκουν ίδιο θάνατο απ᾽ του αδερφού τα χέρια.
Σήμερα πάλι εμείς οι δυο που μείναμε μονάχες,
στοχάσου πόσο πιο κακά κι οι δυο μας θα χαθούμε,
60αν θέληση αψηφήσομε και λόγους βασιλιάδων.
Μα πρέπει να συλλογιστείς πως είμαστε γυναίκες
και πως δεν στέκεται σ᾽ εμάς μ᾽ άντρες να πολεμούμε.
Κι έπειτα, αφού μας κυβερνούν οι δυνατότεροί μας,
κι αυτά ν᾽ ακούμε πρόθυμα, κι άλλα χειρότερά τους.
Εγώ λοιπόν θα υποταχτώ στα λόγια των αρχόντων,
κι οι πεθαμένοι ας συμπαθούν, θωρώντας την ανάγκη.
Μα τα περίσσια — νόημα δεν έχουνε κανένα.