ΚΡΕ. Και πώς φανερώθηκε κι επάνω στην πράξη πιάσθηκε;
ΦΥΛ. Νά πώς έγινε το πράμα· άμα ξαναπήγαμε, καθώς
ήμαστε από τα σένα φοβερισμένοι
μ᾽ εκείνα σου τα τρομερά τα λόγια, σαρώσαμε πρώτα όλο το χώμα το ριγμένο απάνου στον νεκρό
410και γδύναμε τσίτσιδο το σώμα που σάπιζε, κι επήγαμε να καθίσομε μακριά
στις πέτρες στο βουνό, που δεν μας έπιανε ο άνεμος, για να ξεφύγομε μην βγάλει αποφορά,
κρατώντας ξύπνιον ο ένας τον άλλο με φωνές για το κακό που θα μας εύρισκε
αν κανένας μας ήθελε ξαστοχήσει σ᾽ ετούτη τη δουλειά.
Και μ᾽ αυτά πέρασε τόσος καιρός, που ήρθε κι εμεσουράνησε
ο φλογερός ο δίσκος του ήλιου
κι έψηνε η κάψα. Τότες ξάφνου σηκώθηκε από τη γης ένας ανεμοστρόβιλος
με βουητό, να φάει τα ουράνια, κι άπλωσε στην πεδιάδα
420κι εξεμάλλιαζε τα δένδρα όλου του κάμπου κι εγέμισ᾽ από σκόνη ο αιθέρας.
Εμείς με κλειστά μάτια και ρουθουνίζοντας
καρτερούσαμε να περάσει το θεϊκό κακό, και σαν έπαψε,
έπειτ᾽ από πολύ, φάνηκε το κορίτσι να σκούζει με στριγκιά φωνή
σαν του πουλιού που πικραμένο βλέπει την αδειανή φωλιά χωρίς τα μικρά του που ᾽χε μέσα.
Έτσι κι αυτή καθώς είδε τον νεκρό ξεσκέπαστο έβαλε τις φωνές
και μ᾽ άσχημες κατάρες καταριόταν εκείνους που το κάνανε.
Κι αμέσως πάει και κουβαλεί στα χέρια της χώμα στεγνό.
430Κι από τη χάλκινή της στάμνα την ομορφοχτυπημένη
χύνει από ψηλά τρεις φορές για τρεις σπονδές έναν γύρο απάνω στον νεκρό.
Εμείς καθώς την είδαμε τρέχομε κι όλοι μαζί αμέσως την τσακώνομε,
χωρίς να δείξει αυτή διόλου απορία, και της λέμε όσα πρωτύτερα κι αυτά που τώρα είχε κάνει.
Και τίποτα δεν απαρνήθηκε. Αυτό εμένα κι ευχάριστο μου είναι και λυπηρό αντάμα,
γιατί να ξεφεύγει κανείς ο ίδιος τις συμφορές είναι πολύ γλυκό.
Αλλά και πάλι εκείνους π᾽ αγαπάει να τους φέρνει σε δυστυχία,
κάνει λύπη.
440Αυτά όμως όλα εγώ —έτσι είναι το φυσικό μου— δεν τα βάζω ίσα με το δικό μου τον γλιτωμό.

ΚΡΕ. Και πώς εφανερώθηκε λοιπόν, και πώς επιάστη;
ΦΥΛ. Άκουσε πώς εγίνηκε. Μόλις είχαμε φτάσει,
απ᾽ τις φοβέρες τις κακές ακόμη φοβισμένοι,
410τη σκόνη αφού σαρώσαμε που τον νεκρό σκεπάζει,
καθόμαστε σ᾽ απάνεμο στις κορυφές των βράχων,
κι όλο παρακινιούμαστε με δυνατό βρισίδι
κανείς ετούτη τη δουλειά μην τύχει κι αμελήσει.
Έτσι ήτανε τα πράματα, ώσπου να φτάσει ο ήλιος
ψηλά, στη μέση τ᾽ ουρανού, κι η ζέστη να μας καίει.
Κι έξαφνα τότε σίφουνας σηκώνεται απ᾽ το χώμα,
απλώνεται ως τα σύννεφα, τον κάμπο πλημμυρίζει,
420άγρια τη χαίτη δέρνοντας του φουντωμένου δάσου.
Κι εμείς τα μάτια εκλείσαμεν, ώσπου να ξεθυμάνει
αυτό το θεϊκό κακό. Μα αφού κι αυτό περνάει,
η κόρη ετούτη φαίνεται, και κλαίγει και φωνάζει
με μια σπαραχτική φωνή, σαν το πουλί που κλαίγει,
όταν στη μαύρη του φωλιά δεν βρίσκει τα πουλιά του.
Έτσι λοιπόν κι ετούτη εδώ, σαν είδε γυμνωμένο
τον αδερφό της, δέρνεται, κλαίγει και ξεφωνίζει
και λέει κατάρες φοβερές γι᾽ αυτούς που το ᾽χουν κάμει.
Και φέρνει με τα χέρια της αμέσως ξερή σκόνη,
430και χύνει κι από χάλκινο καλόφτιαστο κροντήρι,
και με τριπλές σπονδές τιμά καλά τον πεθαμένο.
Μα εμείς, άμα την είδαμεν, απάνω της ορμώντας,
την πιάνομε, χωρίς αυτή καθόλου να τρομάξει.
Και την κατηγορούσαμε και για τα περασμένα
και για τα τωρινά. Και αυτή τίποτε δεν αρνιέται,
κι είναι για μένανε χαρά, μα πάλι και λυπούμαι.
Γιατί κανείς απ᾽ τα κακά γλυκό ᾽ναι να γλιτώσει,
αλλά πικρό ᾽ναι στο κακό τους φίλους του να σέρνει.
440Μα μπρος στη σωτηρία μου αυτά δεν λογαριάζουν.