950ΟΙΔ. Γυναίκ᾽ αγαπημένη μου, Ιοκάστη,
γιατί έστειλες να με καλέσεις έξω;
ΙΟΚ. Άκουε αυτό τον άνθρωπο και κοίτα
πού οι άγιοι του Θεού χρησμοί τελειώνουν.
ΟΙΔ. Και ποιός δα να ᾽ναι αυτός και τί μας λεέι;
ΙΟΚ. Έρχεται από την Κόρινθο να φέρει
την είδηση, πως δεν υπάρχει πια
ο πατέρας σου ο Πόλυβος, μα πάει.
ΟΙΔ. Τί μας λες, ξένε, πε μου το κι ο ίδιος.
ΑΓΓ. Αφού αυτό πρώτο πρέπει να βεβαιώσω,
ναι, ξέρε το, πως είναι πεθαμένος.
960ΟΙΔ. Και πώς, μ᾽ έγκλημα τάχα ή απ᾽ αρρώστια;
ΑΓΓ. Παλιά κορμιά μικρή σπρωξιά τα γέρνει.
ΟΙΔ. Απ᾽ αρρώστια, όπως φαίνεται, πάει ο δόλιος.
ΑΓΓ. Και σύμμετρα με τα πολλά του χρόνια.
ΟΙΔ. Αχ κι αχ· γιατί λοιπόν κανείς, γυναίκα,
να δίνει προσοχή στη μαντολόγα
Δελφική εστία, ή στις κραξιές των όρνιων
ψηλ᾽ απ᾽ τον ουρανό, που όπως μου εδείχναν,
θα ᾽πρεπε τον πατέρα το δικό μου
να τον σκότωνα εγώ; μα τώρα εκείνος
πεθαμένος κάτω απ᾽ τη γη κοιμάται
κι εγώ ειμ᾽ εδώ, χωρίς σπαθί ν᾽ αγγίξω,
εκτός πια αν τον εμάρανε ο καημός μου
970 κι έτσι να θανατώθηκε από μένα.
ΙΟΚ. Δε σου τα πρόλεγα όλ᾽ αυτά εγώ τότε;
ΟΙΔ. Μου τα ᾽λεγες, μα μέ ειχε πάρει ο φόβος.
ΙΟΚ. Διώξε λοιπόν τώρ᾽ όλ᾽ αυτ᾽ απ᾽ το νου σου.
ΟΙΔ. Και πώς, δεν πρέπει να φοβούμαι ακόμα
το γάμο της μητέρας μου; ΙΟΚ. Μα αξίζει
ο άνθρωπος να φοβάται, αφού τον έχει
κάτω απ᾽ την εξουσία της η Τύχη
και καθαρά τίποτα δεν προβλέπει;
Το πιο καλύτερό ειναι, έτσι όπως λάχει,
να ζει κανείς όσο μπορεί· και συ
980μην τρέμεις της μητέρας σου τους γάμους·
πολλοί με τη μητέρα τους ως τώρα
έχουν πλαγιάσει στ᾽ όνειρό τους· όμως,
όσοι δε δίνουν σημασία στα τέτοια,
περνούνε και πιο εύκολα τη ζωή τους.
ΟΙΔ. Καλά θενά ᾽ταν όλ᾽ αυτά ειπωμένα,
αν αυτή που με γέννησε δε ζούσε·
μα αφού ζει, ανάγκη πάσα, όσο και να ᾽ναι
σωστά όσα λες, να ᾽χω πάντα το φόβο.
ΙΟΚ. Μα οι τάφοι του πατέρα σου, μεγάλο
είναι φως για τα μάτια σου. ΟΙΔ. Μεγάλο,
το νιώθω, μα της ζωντανής ο φόβος—
ΑΓΓ. Μα ποιά ειν᾽ αυτ᾽ η γυναίκα που φοβάστε;
990ΟΙΔ. Είναι η Μερόπη, γέρο, που την είχε
ο Πόλυβος γυναίκα. ΑΓΓ. Και τί να ᾽ναι
που σας κάνει να φοβάστε από κείνη;
ΟΙΔ. Θεόσταλτος χρησμός τρομερός, ξένε.
ΑΓΓ. Και μπορεί να τον πείτε, ή μη δεν κάνει
να τον ακούσει κι άλλος; ΟΙΔ. Πώς δεν κάνει;
Είπε ο Λοξίας κάποτε, πως πρέπει
γυναίκα τη μητέρα μου να κάμω
και το αίμα του πατέρα μου να χύσω
με τα χέρια μου αυτά· κι εγώ για τούτο
ζούσα μακριά απ᾽ την Κόρινθο από χρόνια.
Κι ήταν αλήθεια για καλό μου· μα όμως
και τίποτα τόσο γλυκό δεν είναι
παρά να βλέπεις των γονιών τα μάτια.

950ΟΙΔ. Ιοκάστη, αγαπημένη μου γυναίκα,
γιατί μ᾽ έκραξες όξω εδώ απ᾽ το σπίτι;
ΙΟΚ. Άκου το γέρο αυτόν, κι ύστερα κοίτα
του Θεού οι σεβαστοί χρησμοί πώς βγαίνουν.
ΟΙΔ. Αυτός ποιός είναι, και τί νέα μού φέρνει;
ΙΟΚ. Με μήνυμα απ᾽ την Κόρινθο ήρθε, ο Χάρος
τον πατέρα σου Πόλυβο πως πήρε.
ΟΙΔ. Τί, ξένε; Πες το κι ο ίδιος να τ᾽ ακούσω.
ΑΓΓ. Σαν πρέπει ν᾽ αρχινήσω απ᾽ αυτό, μάθε
πως πήρε το στρατί του κάτω κόσμου.
960ΟΙΔ. Πώς; Πήγε από φονιά χέρι, ή απ᾽ αρρώστια;
ΑΓΓ. Γέρικο σώμα άχνα αλαφρή σωριάζει.
ΟΙΔ. Έσβησε ο άμοιρος, φαίνεται, απ᾽ αρρώστια.
ΑΓΓ. Ναι, μα κι απ᾽ τα βαριά τα γερατειά του.
ΟΙΔ. Αχ, γιατί να θωρεί κανείς, γυναίκα,
της Πυθίας το βωμό, ή τα όρνια που κράζουν
ψηλά, αφού αυτά μού λέγαν θα σκοτώσω
τον πατέρα; Στη γη κοιμάται εκείνος
νεκρός, κι εγώ είμαι εδώ, δίχως ν᾽ αγγίξω
σπαθί· μόνο αν μαράθηκε απ᾽ τον πόθο
970να με δει, τότες πέθανε από μένα.
Μα τους γελοίους αυτούς χρησμούς τούς πήρε
στερνά στον Άδη ο Πόλυβος μαζί του.
ΙΟΚ. Δε σ᾽ τα ᾽λεγα όλα αυτά εγώ, καιρό τώρα;
ΟΙΔ. Τα ᾽λεγες, ναι, μα με πλάνευε ο φόβος.
ΙΟΚ. Μη βαραίνεις μ᾽ αυτά πια την καρδιά σου.
ΟΙΔ. Πώς να μην τρέμω της μάνας την κοίτη;
ΙΟΚ. Γιατί ο θνητός να φοβάται, που η τύχη
τον κυβερνά, όχι η μάταιη πρόβλεψή του;
Κάλλιο άσκοπα να ζει, ως μπορεί, καθένας.
980Και συ μην τρέμεις της μάνας τούς γάμους.
Πολλοί με τις μητέρες τους, ως τώρα,
στα όνειρά τους πλαγιάσαν· ξέγνοιαστα όμως
ζει μόνο όποιος αυτά δεν τα λογιάζει.
ΟΙΔ. Καλά θα ήταν τα λόγια σου, αν δε ζούσε
η μάνα μου· τώρα όμως που ζει, πρέπει,
όσο σωστά αν μιλάς, το φόβο να ᾽χω.
ΙΟΚ. Σου ανοιεί τα μάτια ο τάφος του πατέρα.
ΟΙΔ. Τ᾽ ανοιεί, ναι· η ζωντανή όμως με τρομάζει.
ΑΓΓ. Για ποιά γυναίκα, βασιλιά, φοβάσαι;
990ΟΙΔ. Για του Πόλυβου, γέρο, τη Μερόπη.
ΑΓΓ. Και τί για κείνη τόσο σε φοβίζει;
ΟΙΔ. Θεόσταλτος χρησμός φοβερός, ξένε.
ΑΓΓ. Λέγεται, ή δεν μπορεί να τον μάθει άλλος;
ΟΙΔ. Μπορεί. Ο Λοξίας μού είπε άλλοτε πως άντρας
της μάνας μου θα γίνω, και θα χύσω
με τα χέρια μου το αίμα του πατέρα.
Γι᾽ αυτό μακριά απ᾽ την Κόρινθο είχα φύγει·
και σε καλό μού βγήκε· όμως γλυκό είναι
και τα μάτια να βλέπεις των γονιών σου.