ΤΕΚ. Όσα γενήκαν, όλα θα τα μάθεις,
αφού είσαι σύντροφος. Προχωρημένη
ήταν η νύχτα και του στρατοπέδου
τα βραδινά φώτα δεν καίγαν, όταν
δίκοπο ξίφος παίρνοντας εκείνος,
ήθελε δίχως λόγο έξω να πάει.
Κι εγώ τόνε μαλώνω και του λέω.
«Τί κάνεις, Αίαντα; Πώς έτσι βγαίνεις
ακάλεστος, χωρίς να σε φωνάξουν
290κήρυκες κι ούτε μήνυμα ν᾽ ακούσεις
να κράζει η σάλπιγγα; Ο στρατός όλος
τώρα κοιμάται απ᾽ άκρη σ᾽ άκρη». Τότε
μ᾽ αυτά τα λίγα λόγια μου αποκρίθη
που πάντοτε τα ξαναλέν. «Γυναίκα,
η σιωπή στολίδι στις γυναίκες».
Ακούγοντάς τον σώπασα κι εκείνος
όρμησε μόνος του έξω. Τα όσα γίναν
εκεί, δεν τα γνωρίζω· μα γυρνώντας
έφερε μέσα ταύρους και κριάρια
πυκνόμαλλα, σκυλιά της στάνης, όλα
μαζί δεμένα. Κι άρχισε να σφάζει,
στο σβέρκο άλλα χτυπώντας, άλλα το λαιμό τους
τεντώνοντας και σύγκαιρα τη ράχη
βαθιά κρεοκοπώντας· άλλα πάλι
300δετά όπως ήταν, στο κοπάδι ορμώντας,
σα να ᾽ταν άντρες τα βασάνιζε. Στο τέλος
γοργά πετάχτηκε έξω και με κάποιον
ίσκιο μιλούσε, πότε στους Ατρείδες
βαριές σωριάζοντας βρισιές, και πότε
στον Οδυσσέα, ανάκατες με γέλια
πολλά, πως άξια τούς είχε αντιπληρώσει
το ντρόπιασμα που του έκαναν. Κατόπι
μπαίνει με φόρα στη σκηνή του πάλι
κι αργά και λίγο λίγο ξαναβρίσκει
τα λογικά του· κι όταν είδε γύρω
τη σφαγή να υψώνεται ως τις στέγες,
ούρλιαξε το κεφάλι του χτυπώντας·
και στα σφαχτάρια πέφτοντας σωριάστη
310απάνω στον αρνίσιο φόνο, με τα νύχια
τα μαλλιά ξεριζώνοντας. Πολλή ώρα
βουβός έτσι καθόταν. Μετά στρέφει
σε μένα και ξεστόμιζε φοβέρες
φριχτές, αν όλη δεν του φανερώσω
τη συμφορά που γίνηκε, ρωτώντας
σε ποιά θέση βρισκόταν. Κι εγώ τότε,
φίλοι μου, όσα γνώριζα που εγίναν,
όλα, περίφοβη, του τα είπα. Εκείνος
ξέσπασε ευθύς σε τέτοιους πικρούς βόγκους,
που δεν ξανάκουσα απ᾽ αυτόν ποτέ μου·
γιατί έλεγε πάντα τέτοιοι θρήνοι
320σε δειλούς και μικρόψυχους ταιριάζουν·
έτσι χωρίς ξεφωνητά βογκούσε
πνιχτά σαν ταύρος που μουγκρίζει. Τώρα
σε τέτοια μαύρη τύχη βουλιαγμένος,
δίχως ψωμί, δίχως νερό στο σπαραγμένο
κοπάδι ήσυχος κάθεται και κάποιο
φαίνεται μελετάει κακό να κάμει.
Γιατί τα βογκητά του και τα λόγια
δείχνουνε κάτι τέτοιο. Γι᾽ αυτό, φίλοι,
εδώ ήρθα· μπείτε μέσα κι αν μπορείτε,
βοηθάτε τον· λυγίζουνε στα λόγια
330πάντα των φίλων άντρες σαν ετούτον.
ΧΟΡ. Τέκμησσα, κόρη του Τελεύταντα, όσα
μας λες γι᾽ αυτόν είναι φριχτά, πως έχει
σαλέψει ο νους του από τα πάθη.

ΤΕΚ. Όμοια μ᾽ εμάς σα συμπονάς, το τί έγινε άκουσέ το.
Λοιπόν μες στα μεσάνυχτα που ήταν σβηστά τα φώτα
τα βραδινά, ένα δίκοπο σπαθί στα χέρια παίρνει
και δίχως λόγο έφευγε. Κι εγώ τονε μαλώνω·
τί κάνεις, Αία; πού θα πας; του λέω, που μήτε κράχτης
290σ᾽ εφώναξε μήτ᾽ άκουσες σάλπιγγα να βαρέσει;
κοιμάται όλο το στράτεμα· κι εκείνος μ᾽ αποκρίθη
με λίγα κι όμως ξακουστά· γυναίκα, στις γυναίκες
είναι στολίδι η σιωπή. Κι εγώ σωπαίνω τότες
κι αυτός μονάχος έφυγε. Τί έκαμ᾽ εκεί δεν ξέρω.
Μα ήρθε πίσω σέρνοντας όλα μαζί δεμένα
βόδια και τσοπανόσκυλα και διαλεχτά κριάρια.
Κι άλλωνε κόβει τον λαιμό, κι άλλα απ᾽ τη ράχη πάλε
σαν τ᾽ αναποδογύριζε τα ᾽κοβε το σπαθί του
και τα δεμένα τα ᾽δερνε, αθρώποι ως να ᾽ταν τάχα,
300χιμώντας καταπάνω τους. Τέλος πηδά απ᾽ την πόρτα,
και σ᾽ έναν ίσκιο εφώναζε, ενάντια στους Ατρείδες
και στον Δυσσέα, δυνατά μαζί χασκογελώντας,
όπου τηνε ξεπλήρωσε την προσβολή κεινώνε.
Κι ύστερα ξαναγύρισε μες στο καλύβι πάλε,
και με την ώρα έρχεται στα συγκαλά του κάπως,
κι όπως το βλέπει απ᾽ τη ζημιά γεμάτο το καλύβι,
χτυπώντας το κεφάλι του στέναζ᾽ απ᾽ την καρδιά του.
Μες στα σφαγμένα πρόβατα κάθεται εκείνος τότες,
310και τα μαλλιά του έπιασε σφιχτά στα δυο του χέρια·
και στάθη κάμποσο βουβός· κατόπι με φοβέρες
φριχτές εμέ φοβέριζε, αν δεν του μαρτυρούσα
᾽κειό το κακό που γίνηκε, και ξέταζε να μάθει,
σ᾽ αυτό το πράμα πὄφτασε, πώς να ᾽χε καταντήσει.
Αδέρφια, ο φόβος μ᾽ έκαμε και τα ᾽πα ένα προς ένα,
ό,τι έγιναν κι ως τα ᾽ξερα. Κι ευτύς θρηνολογούσε
με μαύρους θρήνους, που ποτές δεν άκουσα από κείνον.
Γιατί, έλεγε, τα δάκρυα τα τέτοια στους αθρώπους
320πως πρέπουν μόνο τους δειλούς και που καρδιά δεν έχουν·
μόνο κρυφαναστέναζε δίχως φωνές μεγάλες,
και σαν βουβάλι μούγκριζε. Κι αφού τον βρήκε τώρα
μια τέτοια μαύρη συφορά, μια τέτοια μαύρη τύχη,
χωρίς νερό, χωρίς ψωμί, κάθεται ησυχασμένος
ανάμεσα στα ζωντανά τα σιδηροκομμένα,
και με τον νου του μελετά κάποιο κακό να κάμει.
Απάνου κάτου σαν κι αυτά θρηνολογά και λέει.
Μα ελάτε μέσα, σύντροφοι, βοηθήστε τον, για τούτο
ξεκίνησα να ᾽ρθω σε σας, αν θα μπορέστε κάπως.
330Τους τέτοιους πάντα τούς νικούν τα φιλικά τα λόγια.
ΧΟΡ. Τέκμησσα, του Τελεύταντα κόρη, φριχτά μας κρένεις,
τον Αία πως τον πλάκωσαν οι συφορές οι μαύρες.