Μήπως η Άρτεμη του Δία η Ταυροπόλα
–αχ! φήμη πολυβούιστη, μητέρα
της ντροπής μου αυτής– σ᾽ έσπρωξε πάνω
στων βοδιών τ᾽ αμοίραστα κοπάδια,
γιατί ίσως την εγέλασες και δίχως
αντίχαρη έμεινε για κάποια
νίκη που της χρωστάς ή για λαμπρά
λάφυρα ή για προσφορές
από ελαφιού κυνήγι; Ή χολωμένος
μαζί σου ο χαλκοθώρακος ο Άρης
180που βοήθειά του στη μάχη θ᾽ άφησες
χωρίς τιμές, την προσβολή εκδικώντας,
σε τέτοιες σ᾽ έχει ρίξει
νυχτερινές απάτες;

Γιατί ποτέ σου, γιε του Τελαμώνα,
τόσο απ᾽ τα λογικά σου δεν ξεστράτισες
και σε κοπάδια να ριχτείς·
μα θα ᾽ταν μανία θεοσταλμένη
κι άμποτες ο Δίας κι ο Απόλλωνας
να σταματήσουν των Αργείων
την άγρια καταλαλιά.
Αν όμως οι μεγάλοι Ατρείδες
ή του κακού Σισύφου η γέννα
κρυφά σκορπίζουν ψεύτικες ειδήσεις,
τότε μη στέκεις, βασιλιά μου,
190κλεισμένος πια μες στη σκηνή σου,
πλάι στ᾽ ακρογιάλι, δίχως
να διώχνεις την κακογλωσσιά.

Μα έλα, σήκω, πρόβαλε από εκεί
που μέρες κάθεσαι άπραγος,
μακριά απ᾽ τον πόλεμο, κι αφήνεις
ως τα ουράνια να θρασεύει η φλόγα
του κακού κι έτσι των εχθρών σου
ξεχύνονται άφοβα οι βρισιές
στ᾽ ανεμοβούιστα φαράγγια
κι όλοι χασκογελούν με λόγια
φαρμακερά, καθώς ο πόνος
200βαρύς πλακώνει την καρδιά μου.

Τάχα η ταυροδαμάστρια η Άρτεμη, του Δία
η κόρη —ω κακογλωσσά, και ω της ντροπής μου μάνα—
πάνω στα βοϊδοκόπαδα σε σήκωσε, τι δώρο
δεν πήρε για κάποια νίκη σου, ή λάφυρα πανώρια,
ή που δεν είχε μερδικό απ᾽ τ᾽ αλαφοκυνήγι;
Γιά ο Άρης ο χαλκοθώρακος αμάχη σού κρατούσε
180που βγήκατε σε πόλεμο μαζί, κι αυτή τη νύχτα
την πήρε την εγδίκηση με μηχανές κι απάτες;

Γιατί δεν στάθης άμυαλος, παιδί του Τελαμώνα,
τόσο, που μες στα ζωντανά ακόμα εσύ να πέσεις·
θενά ᾽ρθε θεϊκή οργή· μα ο Δίας κι ο Απόλλος
απ᾽ τους Αργίτες τη φριχτή τη συφορά ας τη διώξουν.
Κι αν όλα αυτά τα ψέματα εδώ κι εκεί τα σπέρνουν
οι βασιλιάδες οι τρανοί, γιά αυτός που απ᾽ το γένος
190του Σίσυφου το ταπεινό βαστάει, εσύ μη στέκεις,
αφέντη, στ᾽ ακροθάλασσα καλύβια έτσι βρισμένος.

Μα απ᾽ το θρονί σου σήκω πλια, το καθισιό αυτό άσε
που από καιρό σού κόλλησε και τις βρισιές ξανάβει.
Γιατί σε λάκκες ανοιχτές τρέχει τ᾽ οχτρού ο λόγος
ορμητικά, κι όλοι γελούν φαρμακωμένο γέλιο·
200κι εμένα η λύπη κάθεται μες στην καρδιά μου μαύρη.