Α’ ΗΜΙΧΟΡΙΟ
Ο κόπος με τον κόπο φέρνει κόπο.
Και πού, και πού και πού δεν πήγα;
Κανείς δεν ξέρει για να μάθω.
870Μα νά, μα νά και πάλι
κάποιον ακούω χτύπο.

Β’ ΗΜΙΧΟΡΙΟ
Είμαστε μεις, του καραβιού οι συντρόφοι.
Α’. Και τί έχεις να μου πεις;
Β’. Απ᾽ άκρη σ᾽ άκρη έχουμε ψάξει
το δυτικό καραβοστάσι.
Α’. Λοιπόν τί βρήκες;
Β’. Περίσσιο μόχθο μόνο, τίποτα άλλο.
Α’. Μα ούτε κι από κει που βγαίνει ο ήλιος
κανένας δεν τον είδε πουθενά.

ΧΟΡ. Και ποιός λοιπόν σε μένα, ποιός
απ᾽ τους ακούραστους ψαράδες
880που ξαγρυπνούν στο ψάρεμα,
ποιά των εδώ βουνών νεράιδα
ή ποιό ποτάμι του Βοσπόρου
για το σκληρόψυχο τον Αίαντα
μπορεί να μου φωνάξει, αν κάπου
τον είδε να πλανιέται; Είναι βαρύ
για μένα που με τόσους κόπους
εδώθε, κείθε τριγυρίζω,
στο μονοπάτι το σωστό
να μη ζυγώνω και τον άντρα
890τον ξέφρενο να μη θωρώ.
(Έρχεται η Τέκμησσα)

ΤΕΚ. Ωχ! ωχ! αλίμονό μου.
ΧΟΡ. Τίνος ακούστηκε η φωνή
εδώ κοντά από το λαγκάδι;
ΤΕΚ. Αχ! η δυστυχισμένη.
ΧΟΡ. Βλέπω την Τέκμησσα, τη δόλια σκλάβα,
να την κατέχει σπαραγμός μεγάλος.
ΤΕΚ. Χάθηκα, φίλοι, πάω, μ᾽ αφανίσαν.
ΧΟΡ. Τί τρέχει;
ΤΕΚ. Νά, ο Αίαντας σφαγμένος εδώ πέρα,
δίπλα στο ματωμένο του ξιφάρι.
900ΧΟΡ. Αχ! πάει ο γυρισμός μου στην πατρίδα·
αχ! βασιλιά, μ᾽ αφάνισες
το σύντροφό σου εμένα, δύσμοιρε·
ω! δύστυχη κι εσύ γυναίκα.
ΤΕΚ. Έτσι ᾽ναι και γι᾽ αυτό ας θρηνούμε.
ΧΟΡ. Με ποιανού χέρι σφάχτηκεν ο δόλιος;
ΤΕΚ. Φως φανερό με το δικό του ο ίδιος.
Το σπαθί τούτο ξάστερα το δείχνει,
που το ᾽μπηξε στη γη κι έπεσε απάνω.
ΧΟΡ. Ω! συμφορά μου, αλίμονο
που έτσι αιματοβάφτηκες μονάχος,
910δίχως οι φίλοι να σε διαφεντέψουν·
κι εγώ κουφός στα πάντα,
ανήξερος στα πάντα δεν εγνοιάστηκα.
Πού βρίσκεται πεσμένος ο Αίαντας
ο κακονόματος κι αλύγιστος;
ΤΕΚ. Δεν είναι να τον δεις· μ᾽ ένα κομμάτι
ρούχο θα τον τυλίξω γύρω γύρω,
γιατί κανείς, ακόμα και δικός του
φίλος, δε θ ᾽άντεχε να βλέπει μαύρο,
πηχτό να βγάζει το αίμα απ᾽ τα ρουθούνια
κι απ᾽ τη φριχτή πληγή που άνοιξ᾽ ο ίδιος.
920Αχ! τί να κάνω; Ποιός από τους φίλους
θα σε σηκώσει; Πού ᾽ναι τάχα ο Τεύκρος;
Αν τώρα ερχόταν, θα ᾽φτανε στην ώρα,
το σκοτωμένο του αδερφό μαζί μου
να τον φροντίσει για ταφή. Ποιός ήσουν,
δυστυχισμένε μου Αίαντα, και πώς έχεις
στ᾽ αλήθεια καταντήσει, που να κάνεις
και τους εχθρούς ακόμη να σε κλάψουν.

ΜΙΣΟΣ ΧΟΡΟΣ. Στον κόπο ο κόπος κόπο φέρνει.
Πω, πω, και πού δεν πήγα;
Μα πουθενά σημάδια του δεν βρήκα να γνωρίσω.
870Νά, νά, ακούω κάποιονε χτύπο και πάλι.

ΜΙΣ. ΧΟΡ. Τ᾽ αυτιά σου κάνουν, θ᾽ άκουσες τα λόγια απ᾽ το καράβι.
ΜΙΣ. ΧΟΡ. Λοιπόν τί τρέχει;
ΜΙΣ. ΧΟΡ. Όλα ηλιοβασίλεμα πέρασα τα καράβια.
ΜΙΣ. ΧΟΡ. Λοιπόν τί φέρνεις;
ΜΙΣ. ΧΟΡ. Κούραση πλήθια, τίποτα δεν είδα με τα μάτια.
ΜΙΣ. ΧΟΡ. Παρόμοια αυτός κι ηλιόβγαλμα δεν φάνηκε καθόλου.

ΧΟΡΟΣ
Μα ποιός απ᾽ τους ακούραστους τάχα ψαράδες
880που πάντα μένουν άγρυπνοι με το πυροφάνι,
ή ποιά θεά απ᾽ τον Έλυμπο ή ποιό ποτάμι
γοργότατο του Βόσπορου, θενα μου δείξει
ο άντρας ο σκληρόκαρδος πού να γυρίζει;
Κρίμα ήτανε σαν τράβηξα μεγάλον κόπο
να μην πιτύχω το στρατί, το μονοπάτι,
890τον άτυχο τον άνθρωπο να βρω πού να ᾽ναι.

ΤΕΚ. Οϊμέ, οϊμέ!
ΧΟΡ. Τίνος φωνή απ᾽ το λαγκάδι βγήκε;
ΤΕΚ. Οϊμέ η δύστυχη!
ΧΟΡ. Την άμοιρη την Τέκμησσα την κονταροπαρμένη
τη βλέπω μες στα κλάματα να ᾽ν᾽ βουτημένη πάλε.
ΤΕΚ. Χάθηκα, καταστράφηκα, κάηκα, σύντροφοί μου.
ΧΟΡ. Τί τρέχει;
ΤΕΚ. Νά τον ο Αίας μας, εδώ βρίσκεται σκοτωμένος
με το σπαθί στα σπλάχνα του χωμένο πέρα πέρα.
900ΧΟΡ. Ω της πατρίδας γυρισμέ,
κι εμένα, αφέντη, σκότωσες, τον ιδικό σου ναύτη.
Οϊμέ ο δύστυχος, οϊμέ γυναίκα του καημένη.
ΤΕΚ. Έτσι σα χάθηκεν αυτός, να κλαίμε πρέπει τώρα.
ΧΟΡ. Και ποιός να τον εσκότωσε τον τρισδυστυχισμένο;
ΤΕΚ. Μονάχος του, είναι φανερό: γιατί στο μέρος τούτο
είναι μπηγμένο το σπαθί και μας το φανερώνει.
ΧΟΡ. Αλίμονο στη μοίρα μου
πώς πήγες κι εσκοτώθης
910απ᾽ τους δικούς σου αφύλαχτος.
Κι εγώ ο κουτός, ο άπραγος
δεν το ᾽χα καταλάβει.
Πω, πω, εδώ ᾽ναι αναίσθητος
ο αγύριστος ο Αίας.

ΤΕΚ. Δεν είναι για να τον θωρείς· θα του σκεπάσω τώρα
με τούτο το πολύδιπλο πουκάμισο το σώμα,
γιατί κανείς, και φίλος του αν είναι, δεν αντέχει
να βλέπει απ᾽ τα ρουθούνια του το μαύρο του το αίμα
να το φυσά, που απ᾽ την πληγή των σωθικώ του βγαίνει.
920Αχ! τί να κάμω; φίλος σου ποιός θενα σε σηκώσει;
Πού είναι ο Τεύκρος; να ᾽τανε σύγκαιρα εδώ να φτάσει,
ανίσως έρθει, τον νεκρό να θάψει του αδερφού του.
Δυστυχισμένε Αία μου, ποιός ήσουν και πώς είσαι,
αξίζεις να σε κλάψουνε ακόμα κι οι οχτροί σου.