6. ΒΟΥΚΟΥΛΙΑΣΤΑΙ: ΔΑΦΝΙΣ ΚΑΙ ΔΑΜΟΙΤΑΣ

Δαμοίτας κάποτε, Άρατε, και Δάφνις ο βουκόλος
μάζεψαν τα κοπάδια τους κι οι δυο σ᾽ ένα λιβάδι·
ο ένας μόλις χνούδωνε κι ο άλλος ξανθογένης·
στη βράση του καλοκαιριού και μες στο μεσημέρι
σε μια βρυσούλα εκάθονταν και τέτοια τραγουδούσαν.
5Πρώτος ο Δάφνις άρχισε γιατί και το ᾽πε πρώτος.

(ΔΑΦΝΙΔΟΣ ΩΔΗ)
Πολύφημε, στα πρόβατα ρίχνει η Γαλάτεια μήλα
και ρίχνοντας τα μήλα της σ᾽ ερωτοπεριπαίζει
και συ δε στρέφεις να τη δεις μηδέ να την κοιτάξεις,
μα κάθεσαι κακότυχε, και παίζεις τη φλογέρα.
Τώρα κτυπάει τη σκύλα σου που σου φυλάει τ᾽ αρνάκια
10κι η σκύλα προς τη θάλασσα κοιτάζοντας γαβγίζει·
κοχλάζοντας τα κύματα, την όμορφη νεράιδα
που τρέχει απάνω στο γιαλό, αχνά την καθρεφτίζουν.
Έχε το νου σου μη τυχόν στις γάμπες της ορμήσει,
μες στη στιγμή που η κορασιά μέσ᾽ απ᾽ το κύμα βγαίνει,
και της ξεσχίσει τ᾽ όμορφο και τ᾽ απαλό της δέρμα.
15Αυτή από κείθε χίλια δυο τσακίσματα σου κάνει
σαν αγκινάρας λούλουδο στου θεριστή τ᾽ αγέρι·
και φεύγει όταν την κυνηγάς, σε κυνηγά όταν φεύγεις,
και λαχταρά για να σε δει· γιατί από την αγάπη
πολλές φορές, Πολύφημε, και τ᾽ άσχημα ομορφαίνουν.