Παιδιά μου, η Αθηνά μια νύμφη κάποτε στη Θήβα
περσότερο αγαπούσε απ᾽ όλες τις συντρόφισσές της,
του Τειρεσία τη μάνα, κι ήτανε αχώριστες.
60Και στις αρχαίες Θεσπιές σαν πήγαινε
63ή στην Κορώνεια, που ευωδιασμένον άλσος της υπήρχε
64και οι βωμοί της ήταν δίπλα στον Κουράλιο ποταμό,
61ή κατά την Κορώνεια ή την Αλίαρτο οδηγούσε
62τους ίππους της, διαβαίνοντας από τα κτήματα των Βοιωτών
65πολλές φορές τη νύμφη ανέβαζε η θεά στο δίφρο της.
Κι ούτε οι παρέες των νυμφών, ούτε οι χοροί τους
της άρεσαν αν δεν τους οδηγούσε η Χαρικλώ.
Μα και σ᾽ αυτή μελλόταν δάκρυα πολλά να χύσει,
κι ας ήταν η αγαπημένη σύντροφος της Αθηνάς.
70Μια μέρα τις περόνες έλυσαν των πέπλων τους
και στο τρεχούμενο της Ιπποκρήνης καθαρό νερό στον Ελικώνα
λούζονταν. Στο βουνό μεσημβρινή γαλήνη.
Κι οι δυο τους λούζονταν κι ήταν η ώρα του μεσημεριού,
και πολλή απλωνόταν ησυχία στο βουνό εκείνο.
75Πρωτόχνουδος ο Τειρεσίας, μόνο με τους σκύλους του
στον ιερό το χώρο περπατούσε.
Κι ως δίψασε πολύ, πήγε προς το τρεχούμενο νερό της κρήνης,
ο δύστυχος, κι αθέλητά του είδε όσα δεν έπρεπε.
Αν και του χόλιασε πολύ η Αθηνά, όμως του είπε:
80«Ποιός δαίμονας, εσένα που στο γυρισμό τα μάτια σου δεν θα ᾽χεις πια,
γιε του Ευήρη, στην οδό τούτη σ᾽ οδήγησε τη φοβερή;»
Αυτά σαν είπε, του παιδιού νυχτώθηκαν τα μάτια.
Στάθηκε αμίλητο και κόλλησαν από τη θλίψη
τα γόνατά του, και η αμηχανία τού πήρε τη φωνή.
85Η νύμφη τότε φώναξε: «Τί του ᾽κανες του γιου μου
ω σεβαστή; Τέτοιες είσαστε φίλες μας σεις οι θεές;
Πήρες το φως του γιου μου. Άραχλο τέκνο μου,
τα στήθη είδες της Αθηνάς και τα λαγόνια,
όμως τον ήλιο δεν θα ξαναδείς. Ωιμέ τη δύστυχη.
90Ω βουνό, ω Ελικώνα που δεν θα σε ξαναπατήσω,
για τα λίγα που ᾽δωσες πήρες πολλά. Λίγα ζαρκάδια
αν έχασες κι ελάφια, όμως τα μάτια του παιδιού μου κράτησες».