[15.1] «Αλλά, όταν εμφυσήσεις στον άνθρωπό σου την επιθυμία να διασώζει τα αγαθά της ευημερίας σου, και ακόμα εμφυσήσεις σε αυτόν τον ίδιο τον ζήλο για τη διατήρηση αυτής της ευημερίας, και επιπλέον τον εφοδιάσεις με τη γνώση της εμπειρίας, πώς δηλαδή μπορεί να γίνει κάθε εργασία ξεχωριστά πιο ωφέλιμη, επιπλέον τον κάνεις ικανό να διοικεί, και ύστερα από όλα αυτά ικανό να ευχαριστιέται όταν σου παρουσιάζει τους καρπούς της γης στην εποχή που πρέπει όσο το δυνατόν πιο πολλούς, όπως θα έκανες εσύ για τον εαυτό σου, βέβαια δεν θα σε ρωτήσω πια για αυτόν, αν με αυτά τα χαρίσματα έχει ανάγκη από κάτι άλλο ένας τέτοιος άνθρωπος· έχω την ακλόνητη πεποίθηση ότι είναι πολύ αξιόλογος επιστάτης, αν είναι τίμιος. Μην ξεχάσεις εκείνο όμως, Ισχόμαχε», είπα εγώ, «το οποίο στη συζήτησή μας το πραγματευτήκαμε πολύ λίγο».
[15.2] «Ποιό;» είπε ο Ισχόμαχος.
«Είπες κάπου», είπα εγώ, «ότι το πιο σημαντικό θα ήταν να μάθει κάποιος πως πρέπει να τελειοποιεί κάθε εργασία του ξεχωριστά. Αλλιώς, είπες ότι ούτε η επιμέλεια θα του ήταν όφελος, εάν δεν ήξερε όσα πρέπει και πώς πρέπει να γίνουν».
[15.3] Τότε λοιπόν ο Ισχόμαχος είπε· «Ήδη με προτρέπεις, Σωκράτη, να σου διδάξω αυτήν την τέχνη της γεωργίας;»
«Αυτή η τέχνη», είπα εγώ, «είναι αυτή που κάνει τους γνώστες της πλούσιους, τους μη γνώστες να ζουν φτωχικά, αν και κοπιάζουν πολύ».
[15.4] «Τώρα λοιπόν», είπε, «Σωκράτη, θα ακούσεις πόσο αυτή η τέχνη αγαπά τους ανθρώπους. Ότι λοιπόν είναι πολύ ωφέλιμη και πολύ ευχάριστη να την εξασκεί κανείς και πολύ όμορφη και προσφιλής στους θεούς και στους ανθρώπους, έπειτα και πολύ εύκολη ώστε να τη μάθει κανείς, πώς αυτό δεν είναι δείγμα της ευγενικής της καταγωγής; Ευγενικά καλούμε βέβαια όσα ζώα είναι όμορφα, μεγαλόσωμα, ωφέλιμα, και συνάμα φιλικά προς τους ανθρώπους».