ΣΩ. Μα τότε βέβαια θα είναι εκείνα που εσύ ξέρεις να τα ξεδιαλύνεις με μεγαλύτερη ακρίβεια [285d] από τους άλλους ανθρώπους, για την αξία δηλαδή που έχουν τα γράμματα και οι συλλαβές και οι ρυθμοί και οι αρμονίες.
ΙΠ. Για ποιές, καλές μου, αρμονίες και για ποιά γράμματα μου μιλείς!
ΣΩ. Μα τότε ποιά είναι εκείνα που όταν σε ακούνε να τα λες χαίρονται και σε παινεύουν; Πες μου το μόνος σου, γιατί εγώ δεν το βρίσκω.
ΙΠ. Για τις γενιές, Σωκράτη, τόσο των ηρώων όσο και των ανθρώπων, και για τους οικισμούς, πώς χτίστηκαν στα παλιά χρόνια οι πολιτείες, και, με δυο λόγια, όλα όσα έχουν να κάνουν με πράγματα παλαιικά τούς αρέσει πάρα πολύ [285e] να τα ακούν, τόσο που εγώ για το χατίρι τους βρέθηκα στην ανάγκη όλα αυτά να τα καλομάθω και να τα καλοσπουδάσω.
ΣΩ. Μά τον Δία, Ιππία, είσαι τυχερός που οι Λακεδαιμόνιοι δεν βρίσκουν ευχαρίστηση, όταν κανείς τούς αραδιάζει τους άρχοντες τους δικούς μας από τον Σόλωνα και κάτω· αλλιώς θα δυσκολευόσουν πολύ να τους καλομάθεις.
ΙΠ. Πώς το λες αυτό, Σωκράτη; Πενήντα ονόματα, και μια φορά να τα ακούσω, θα τα θυμηθώ απέξω.
ΣΩ. Σωστά μιλείς! Δεν το συλλογίστηκα πως κατέχεις την τέχνη να θυμάσαι. Τώρα καταλαβαίνω πως με το δίκιο τους [286a] οι Λακεδαιμόνιοι χαίρονται μαζί σου, τόσα πολλά που ξέρεις, και σε βάζουν να τους τα λες, όπως τα παιδιά τις γερόντισσες, για να τους ιστορούν ευχάριστα παραμύθια.
ΙΠ. Μά τον Δία, Σωκράτη, και για τις όμορφες απασχολήσεις τώρα τελευταία μίλησα εκεί με επιτυχία, καθώς ανάπτυξα πλατιά με τί πρέπει να απασχολούνται οι νέοι· γιατί γι᾽ αυτές έχω συντάξει έναν πολύ πολύ όμορφο λόγο, που έξω από τις άλλες του αρετές ξεχωρίζει και στο λεχτικό. Το λόγο μου βρήκα αφορμή και τον άρχισα έτσι πάνω κάτω: Όταν η Τροία πάρθηκε, ο λόγος λέει πως ο Νεοπτόλεμος [286b] ρώτησε τον Νέστορα ποιές είναι οι όμορφες απασχολήσεις που ένας νέος, αν απασχολούνταν με αυτές, θα έβγαζε πολύ καλό όνομα. Ύστερα από αυτό παίρνει να μιλεί ο Νέστορας και τον συμβουλεύει πάρα πολλά ταιριαστά με το νόμο και πάρα πολύ όμορφα. Αυτόν λοιπόν το λόγο και εκεί τον απάγγειλα και εδώ έχω στο νου να τον απαγγείλω μεθαύριο στο διδασκαλείο του Φιδοστράτου, καθώς και άλλα πολλά, που αξίζει να ακουστούν. Είναι ο Εύδικος του Απημάντου που με παρακάλεσε γι᾽ αυτό. Κοίταξε όμως να βρεθείς και συ εκεί [286c] και να φέρεις και άλλους, φτάνει να είναι ικανοί ακούγοντας να κρίνουν όσα θα πω.
ΣΩ. Αυτά θα γίνουν, πρώτα ο θεός, Ιππία. Τώρα όμως αποκρίσου μου με λίγα λόγια για το ζήτημα — καλά που μου το θύμισες! Τώρα κοντά, ακριβέ μου φίλε, κάποιος με έβαλε στα στενά, όταν εγώ σε μια συζήτηση πήρα να κατηγορώ μερικά πράγματα πως είναι άσκημα, άλλα να τα παινεύω πως είναι όμορφα. Αυτός τότε με ρώτησε, με πολύ μάλιστα άσκημο τρόπο, έτσι πάνω κάτω: Και από πού μού ξέρεις εσύ, Σωκράτη, είπε, [286d] τί λογής είναι τα όμορφα και τα άσκημα; Έλα πες μου, θα μπορούσες να ορίσεις τί είναι το όμορφο; Και εγώ, έτσι ανάξιος που είμαι, βρέθηκα στα στενά και δεν είχα να του αποκριθώ όπως ταίριαζε. Όταν λοιπόν τον αφήκα και έφυγα, ήμουν θυμωμένος με τον εαυτό μου και τα έβαζα μαζί του, και έλεγα: Έννοια σου! Μόλις ανταμώσω κάποιον από σας τους σοφούς, θα τον ακούσω και θα μάθω και θα σπουδάσω καλά, και έπειτα θα πάω πίσω σ᾽ αυτόν που με ρώτησε και θα ανοίξω από την αρχή μαζί του τον πόλεμο για όσα λέγαμε. Σε καλή λοιπόν ώρα, όπως είπα, ήρθες. Εξήγησέ μου καλά το όμορφο αυτό καθαυτό, τί είναι, [286e] και δοκίμασε στην απόκρισή σου να μου το πεις με την πιο μεγάλη ακρίβεια, για να μην την πάθω άλλη μια φορά και γίνω πάλι γελοίος. Γιατί συ βέβαια το έχεις ξεκαθαρίσει αυτό το ζήτημα. Μέσα στα τόσα που ξέρεις, ένα τέτοιο μάθημα δεν θα ήταν για σένα τίποτα το σπουδαίο.
ΙΠ. Εξάπαντος δεν είναι σπουδαίο, μά τον Δία, Σωκράτη, και —αν μπορώ να το πω— δεν αξίζει και πολλά πράγματα.
ΣΩ. Τότε λοιπόν θα το μάθω εύκολα και από εδώ κι εμπρός κανένας δεν θα με βάλει μπροστά.