[Τίποτα πάντα σταθερό δε μένει στους ανθρώπους.]

Κι ένα, το πιο σωστότερο, το είπεν ο Χιώτης άντρας:

«Όποια των φύλλων η γενιά τέτοια και των ανθρώπων».

Μα απ᾽ τους ανθρώπους λιγοστοί κι αν το γρικήσαν τούτο

μες στην ψυχή τους το έκλεισαν· γιατί καθένας θρέφει

ελπίδα, που ριζοβολά στα στήθια αντρών και νέων·

Κι όσο κανένας άνθρωπος κατέχει το λουλούδι

της νιότης το πολυακριβό, με τ᾽ αλαφρά μυαλά του

πράγματ᾽ αδύνατα πολλά να κάμει λογαριάζει.

Γιατί δε συλλογίζεται διόλου πως θα γεράσει,

μηδέ πως θα πεθάνει.

Μήτε όταν στέκεται γερός θυμάται την αρρώστια.

Κουτοί! Που έτσι στοχάζονται και μήτε ξέρουν ότι

για τους ανθρώπους λιγοστός είναι ο καιρός της νιότης

και της ζωής. Όμως εσύ, τα λόγια αυτά αφού νιώσεις,

βάστα, ως το τέλος της ζωής δίνοντας στην ψυχή σου

χαρά με τα καλά έργα.