Ο ένας δηλαδή απ᾽ αυτούς ατάραχα και πλούσια

την πάσα μέρα τρώγοντας τούνο και σκορδαλιά

ωσάν κανείς Λαμψακηνός μουνούχος, έφαγε όλο

το βιος του κι έτσι βρέθηκε σ᾽ ανάγκη πια να σκάβει,

να σπάζει πέτρες στα βουνά, τρώγοντας λίγα σύκα

και κρίθινο ψωμί, θροφή των δούλων.

Και μην ξεκοκαλίζοντας λαγούς κι αταγανάρια,

πάνω σε τηγανόψωμα μη ρίχνοντας σουσάμι,

μήτε βουτώντας μες στο μέλι λαλαγγίτες.