[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Ζωή Καρέλλη
Αδώνειο
Σώμα ερωτικό, δεν υπάρχεις!
Αυτά τα χέρια δε θα σ’ αγγίξουν πια
για να αισθανθούν την αφύλαχτη επαφή
που λησμονεί την καταστροφή σου.
Μένουν γυμνά, δυστυχισμένα, πιο άπληστα
για την ορμή εκείνη που αγγίζει
τόσο βαθιά το σώμα, ώσπου
συναντά την ψυχή.
Ω ποθητό όραμα της συνάντησης
που πιστεύουν ακόμα και τ’ άπιστα
μάτια της γνώσης, σαν την ζαλίζει
μέθη αβασάνιστη, πόθος ζωηρός
που ξεγελά κι όμως υπάρχει
δύναμη μαζί κι αδυναμία ωραία.
Ωραιότητα απ’ το νεότατο σώμα μου,
μήπως θα σ’ αρνηθώ, τώρα που έφθασε
η τέλεια ανάγκη να με δαμάσει!
Πώς, στο θάνατο ανήκεις τώρα, εσύ,
ο πιο ωραίος ανάμεσα στους θνητούς;
Πολυαγαπημένε, θέλω να σε χαρώ και να χαριστώ
κι όμως σταματώ, ερωτικέ εραστή της αγάπης
που προσφέρω, χαρά που γίνεσαι τιμωρία σκληρή.
Λόγια, περνάτε τα χείλη που δεν τα κούρασαν
τα πυκνά, επιτήδεια φιλήματα,
τα πληγώνετε. Πότε έγινες τόση οδύνη,
ηδονή;
Σώμα ψυχρότατο, η περηφάνια
του θανάτου άκαμπτο σε κρατεί.
Δεν αντέχει ερωτική θέληση,
πέρ’ απ’ τη φθαρτή καλλονή!
Πλούσια η ουσία του υλικού σώματος,
μα φοβούμαι και γυρεύω να βρω
το αυστηρό πνεύμα, αποζητώ αδέξια
θυμούμαι τη μέθη, αυτή μ’ εμποδίζει
της υλικής παρουσίας που βασανίζει,
ζητεί και μαζί παραδίνεται,
επιθυμία της νεότατης ζωής,
θάλλει δίχως περίσκεψη και μέτρο,
κι έτσι γεννιέται στα υλικά σπλάχνα
της γονιμότητας η δύναμη,
το πνεύμα του θανάτου λησμονείται.
Αναπότρεπτη βία, αβάσταχτη,
άρνηση που δεν την περίμενα,
ήττα που πρέπει να τη δεχτώ.
Στέκομαι νικημένη μ’ όλη τη δύναμη
της δικής μου ζωής.
Την πλούσιαν έννοια της ζωής
την αλλάζει ο θάνατος.
Το πνεύμα παιδεύει το σώμα
για να νικήσει το θάνατο.
Τιμωρία η ανήσυχη απληστία,
εκείθε απ’ το πέρασμα της ζωής δε προφτάνω,
δε με φτάνει εικόνα, η μνήμη σου.
Ζωή Καρέλλη. 1948. Η εποχή του θανάτου: εκδοχές και παρατηρήσεις. Αθήνα: Κοχλίας. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Ζωή Καρέλλη. 1973. Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη. Τόμ. A΄ (1940–1955). Αθήνα: Οι εκδόσεις των φίλων.
