πιστοποίηση ελληνομάθειας.

Eroica (απόσπασμα)

Κείνες τις μέρες ο Αλέκος λίγο έλειψε να τσακωθεί με τον Λοΐζο στα καλά καθούμενα. Μιλούσε με θυμό για ψύλλου πήδημα, τόσο που είπαν όλοι πως δεν κάνει για παρέα. Η αλήθεια είναι πως κι αυτός δεν την επιζητούσε. Μια μέρα τον αντάμωσαν οι φίλοι του στον δρόμο και του φώναξαν να πάει μαζί τους. Προσποιήθηκε πως δεν ακούει κι έστριψε στη γωνία.

Η ματιά του πήγαινε άπλανη. Μόνο μπροστά στη θεία Φίλις έδειχνε πως ικέτευε για κάτι που τον ξεπερνούσε ή και τον φόβιζε. Η Βερενίκη τον πείραζε όπως παιδεύουν κάποιο ζωύφιο με ένα κομμάτι καλάμι. Εκείνος πείσμωνε, γινότανε κακός, μιλούσε απότομα. Πάνω σε κάτι τέτοιο σήκωσε το χέρι του να τη χτυπήσει και ποιος ξέρει τι θα ‘ταν οι συνέπειες αν δεν διόρθωνε τα πράματα η θεία Φίλις. Το αίτημα εκείνο της ματιάς του την έκανε να υποψιαστεί. Τον κρυφοκύτταζε και μια κουνούσε το κεφάλι, μια σήκωνε τα μάτια της στον ουρανό – μα κιόλα σα να διασκέδαζε λιγάκι. Τόσο παιδί ακόμα!

- Τι συμβαίνει; της έγνεψε κι ο θείος Πλάτων.

Η θεία Φίλις ανασήκωσε τους ώμους. Τι συμβαίνει! Να, η καρδιά των αγοριών δε βρίσκει που να ξεθυμάνει. Τα κορίτσια έχουν τουλάχιστον τις κούκλες… Αν δεν την κούραζε η εξοχή – πάντα έτσι το πάθαινε σε τέτοια εποχή – θα ‘παιρνε αμέσως τον Αλέκο να φύγουν για το κτήμα. Ένα παιδιάτικο αίσθημα. Το πρώτο νέο περιστατικό, η αλλαγή, θα σβήσουν γρήγορα την τελευταία εικόνα μέσα στ’ απλοϊκά του μάτια – τόσο παιδί που είναι! Μένουν ακόμα ολοκαίνουργια, ολάνοιχτα στις εντυπώσεις. Αλλάζει αργότερα – ω βέβαια, θ’ αργήσει ακόμα – Θεέ μου, τι να ευχηθεί κανένας; - αργότερα, η στιγμή εκείνη, τότε που σταματά η ύπαρξη με κρατημένη ανάσα μπροστά σε μια αιωνιότητα… Κάποιοι το λένε τρέλλα και άλλοι πεπρωμένο.