πιστοποίηση ελληνομάθειας.

Μεταμοσχεύσεις κατά του καρκίνου

Δημοσιογράφος: Βρισκόμαστε σε κεντρικό νοσοκομείο των Αθηνών και θα μιλήσουμε με τον κύριο Σπύρο Παυλίδη, μεταμοσχευτή και διευθυντή της χειρουργικής κλινικής του νοσοκομείου και με τη συμβολαιογράφο Άννα Επιμενάκη, η οποία υπήρξε ασθενής του κυρίου Παυλίδη επί σειρά ετών. Τι σας έκανε, κύριε Παυλίδη, να διαλέξετε την κυρία Επιμενάκη προκειμένου να κουβεντιάσετε μαζί της;

Σπύρος Παυλίδης: Τη θαυμάζω για το απίστευτο κουράγιο της να περάσει δύο ανακοινώσεις καρκίνων, μία ανακοίνωση νεφρικής ανεπάρκειας και να νικήσει τελικά τους καρκίνους και να νικήσει κατά κάποιο τρόπο και τη νεφρική ανεπάρκεια με τη μεταμόσχευση νεφρού. Επιπλέον, έχει την ικανότητα να εξωτερικεύει με τον καλύτερο τρόπο την τόσο σπάνια εμπειρία της.

Δημοσιογράφος: Πώς αισθανθήκατε όταν μάθατε τι ακριβώς συμβαίνει, κυρία Επιμενάκη;

Άννα Επιμενάκη: Όταν μου είπαν ότι έχω καρκίνο στο στήθος, αυτό που ένιωσα το είπα φωναχτά : «γιατί σε μένα;». Είναι κάποια ίδια, κοινά λόγια που τα λένε όλοι οι άνθρωποι όταν μαθαίνουν κάτι τέτοιο. Τελικά, όμως, κατάφερα να τα βγάλω πέρα επειδή πίστεψα πάρα πολύ στους γιατρούς αλλά και στον ίδιο μου τον εαυτό, σε σχέση με τη δύναμη που ένιωσα να βγαίνει από μέσα μου, τόσο όταν ξεκίνησε η θεραπεία όσο και μετά το χειρουργείο. Πίστευα από την αρχή ότι έχω σωθεί. Μου ήταν όμως αδιανόητο να κάνω κάτι που να μη μου το έχουν πει οι γιατροί.

Δημοσιογράφος: Θα έχετε προσέξει ότι για πολύ σοβαρές ασθένειες, όσοι τουλάχιστον δεν είμαστε γιατροί, δεν γνωρίζουμε τίποτε απολύτως. Είναι γιατί πιστεύουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να συμβούν σε εμάς ή γιατί φοβόμαστε να τις αντιμετωπίσουμε;

ΣΠ.Π.: Δυστυχώς, μόνο όταν μας χτυπήσει την πόρτα η αρρώστια ενδιαφερόμαστε για τις λύσεις που προσφέρει η σύγχρονη ιατρική. Αν και σε σχέση με το σύνολο των γνώσεων αναφορικά με παθήσεις όπως είναι η νεφρική ανεπάρκεια, ή και άλλες, δεν έχουμε «πιάσει» ακόμη ούτε το ένα τρίτο της αλήθειας που προορίζεται να κατακτήσει η ιατρική. Βέβαια, ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Πάντα θα θέλει τα φθαρμένα του όργανα να μπορεί να τα αντικαταστήσει. Έτσι, τις μεταμοσχεύσεις θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει κανείς μια εν δυνάμει προσπάθεια αθανασίας του ανθρώπου. Να σας εμπιστευτώ, όμως, κάτι. Όταν μαζεύουμε την οικογένεια και ρωτάμε ποιος θέλει να δώσει το νεφρό του στο πάσχον μέλος, ποιος νομίζετε ότι το δίνει πρώτος: ο πατέρας, η μάνα, ο αδελφός, ο σύζυγος, η σύζυγος;

Α.Ε.: Ή ο σύζυγος ή η σύζυγος.

ΣΠ.Π.: Είναι πάντα η μάνα, η οποία επιπλέον δεν ρωτάει ποτέ τίποτε. Ούτε ποσοστά επιτυχίας ούτε αποτυχίας, τίποτε απολύτως. Τον σύζυγο μπορεί να τον ακούσεις να ρωτάει αν προβλέπεται και μια σύνταξη. Η μάνα, μορφωμένη, αμόρφωτη, γραμματισμένη, αγράμματη, μόλις ξυπνήσει, με μια τόση δα τομή από την αφαίρεση του νεφρού, η πρώτη της κουβέντα είναι «κατούρησε ο Γιάννης;». Το λέω, το βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια και δεν το πιστεύω. Αν και είμαι γονιός, η αγάπη της μάνας είναι υπέρτερη.

Α.Ε.: Σε σχέση με αυτό που είπε ο κ. Παυλίδης ότι «ξαναγεννιέται» ο ασθενής με τη μεταμόσχευση, θα ήθελα να μιλήσω για τη δική μου εμπειρία. Νιώθω πολύ πιο νέα σε σχέση με πριν, αισθάνομαι πραγματικά σαν να έχω πάει πίσω δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Και δεν νομίζω ότι με έχει επηρεάσει το μόσχευμα, επειδή προέρχεται από έναν άνθρωπο που ήταν 21 χρονών. Το θεωρώ πια ένα δικό μου όργανο και είναι πραγματικά σαν να έχω ξαναγεννηθεί.
Δημοσιογράφος: Τι συμβαίνει, όμως, με τα ίδια τα μοσχεύματα, υπάρχει επάρκεια;

ΣΠ.Π.: Δεν έχουμε πολλά μοσχεύματα• όχι μόνο εμείς ως χώρα, έχει πρόβλημα και ο διεθνής χώρος. Ωστόσο δεν σας κρύβω ότι σε σχέση με όλες τις επεμβάσεις η πιο αγχωτική είναι η αφαίρεση νεφρού που γίνεται σε νεαρή μητέρα. Πρόκειται για έναν υγιή άνθρωπο που προσφέρεται να δώσει το νεφρό του και έτσι όλη η προσπάθεια συνίσταται στο να μην υπάρξει κάποια επιπλοκή, για να επιστρέψει η ίδια η μητέρα υγιής στην κοινωνία, αλλά να έχει πετύχει βέβαια και η μεταμόσχευση. Μακάρι να είχαμε και δύο καρδιές, να τα είχαμε όλα διπλά, ώστε να μπορούμε να αφαιρούμε το ένα όργανο. Αλλά ο εν σοφία ποιήσας δεν τα έφτιαξε με τον τρόπο αυτόν και μερικά πολύτιμα όργανα δεν μπορείς να τα κόβεις στη μέση. Σαφώς υπάρχει έλλειψη μοσχευμάτων, όμως δεν είναι σωστό για μια κοινωνία να περιμένει το τέλος ενός ανθρώπου εξαιτίας ενός τροχαίου δυστυχήματος για να πάρεις το μόσχευμα.

Δημοσιογράφος: Πόσο ωραίο είναι αυτό που λέτε…

ΣΠ.Π.: Κανονικά θα έπρεπε η κοινωνία να έχει μηδενικά τροχαία δυστυχήματα. Είναι ντροπή και να το σκεφτόμαστε, δηλαδή, ότι όσο πιο πολλά τροχαία δυστυχήματα τόσο πιο πολλοί δότες, τόσο πιο πολλά μοσχεύματα. Βέβαια υπάρχουν και οι δότες χάρη στα νοσήματα φθοράς, όπως λόγου χάρη η εγκεφαλική αιμορραγία που οφείλεται στην υπέρταση. Και αυτό όμως δεν είναι φιλοσοφικοϊατρικά σωστό, γιατί πρέπει να τιθασεύεται η υπέρταση, ώστε να μην προκαλείται εγκεφαλική αιμορραγία. Επειδή, όμως, η δεξαμενή των δοτών δεν είναι πολύ μεγάλη, καταφεύγουμε όταν δεν υπάρχουν οι λεγόμενοι πτωματικοί δότες στους συγγενείς δότες. Αλλά και για τους συγγενείς δότες υπάρχουν αντιρρήσεις γιατί ένας υγιής δίνει ένα πολύτιμο όργανό του, ενώ πίσω από μια μεταμόσχευση κρύβεται πάντα η δαμόκλειος σπάθη της απόρριψης. Το ξένο σώμα είναι ξένο σώμα και η απόρριψή του είναι μια φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού. Τι μπορεί να κάνει τότε η ιατρική; Να δημιουργήσει μοσχεύματα από μηχανικά μέλη, με έξοδα βέβαια, αλλά χωρίς κανένα ηθικό ή ψυχικό κόστος.

Δημοσιογράφος: Όλα αυτά τα θαυμαστά που μας λέτε συμβαίνουν την ώρα τούτη που εμείς μιλάμε, μια έρευνα δηλαδή είναι σε εξέλιξη μέσα σε εργαστήρια τούτη εδώ τη στιγμή;

ΣΠ.Π.: Για παράδειγμα η κυρία Επιμενάκη παίρνει ανοσοκατασταλτικά φάρμακα που έχουν παρενέργειες. Ωστόσο την ώρα τούτη δουλεύονται κάποια άλλα ανοσοκατασταλτικά που θα είναι λιγότερο τοξικά.

Α.Ε.: ‘Εχω καταχωριστεί σε ένα πρωτόκολλο νέων φαρμάκων που δεν θα έχουν παρενέργειες, όπως είναι λόγου χάρη η νεοπλασία του δέρματος, μια περενέργεια δηλαδή που έχουν τα φάρμακα που παίρνω τώρα. Θα αυξάνουν απλώς τη χοληστερίνη, αλλά αυτή αντιμετωπίζεται με δίαιτα.