πιστοποίηση ελληνομάθειας.

Ο Οσκαρ Πιστόριους θα γράψει ιστορία

O ΄Οσκαρ Πιστόριους τρέχει. Τρέχει από μικρό παιδί. Τρέχει πολύ γρηγορότερα από τους περισσότερους αρτιμελείς ανθρώπους στον πλανήτη. Σε ηλικία 11 μηνών, αναγκάστηκε να χάσει και τα δύο άκρα του λόγω ενός προβλήματος στην περόνη, στο κόκαλο που ενώνει το γόνατο με τον αστράγαλο. ΄Οταν βγήκε από το νοσοκομείο ήταν 13 μηνών και φόρεσε τα πρώτα του προσθετικά μέλη. Τέσσερις μήνες μετά περπάτησε. Το τρέξιμο ακολούθησε.
Η ιστορία του σηκώνει μια ολόκληρη φιλοσοφική κουβέντα. ΄Αλλοι το βλέπουν σαν τη δύναμη της θέλησης κόντρα στην αναπηρία. ΄Αλλοι το βλέπουν σαν ένα άδικο προβάδισμά του για μηχανικούς λόγους. Η πιο βαθιά σκέψη μιλάει για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που δίνει στον άνθρωπο η καταγωγή του. Ο Πιστόριους γεννήθηκε στην προνομιούχα πλευρά της Νότιας Αφρικής. Αν είχε γεννηθεί στην άλλη πλευρά, πιθανότατα δεν θα ξέραμε για τα αποθέματα κουράγιου του. Αλλά όλα αυτά είναι λεπτομέρειες. Και ο ίδιος δεν κόλλησε στο ότι δεν έχει πόδια, θα κολλήσει σε αυτές;

Δημοσιογράφος: ΄Ολο αυτό που κάνεις είναι ένας θρίαμβος απέναντι στην αναπηρία. Δεν έχεις πόδια και είσαι έτοιμος να συναγωνιστείς αθλητές που έχουν πόδια. Λοιπόν, πώς είναι να τρέχεις χωρίς πόδια;

Ο.Π. Δεν έχω τρέξει ποτέ με πόδια που έχει ένας κανονικός άνθρωπος, οπότε δεν μου φαίνεται και πολύ διαφορετικό. Αν δεν έχεις γνωρίσει κάτι, δεν ξέρεις πώς είναι. Το τρέξιμο πάντως είναι τρέξιμο. ΄Οταν πρωτοφόρεσα τα προσθετικά μου μέλη, χρειάστηκα λίγο χρόνο για να τα συνηθίσω -ωστόσο με μια μικρή εξάσκηση τον πρώτο καιρό η προσαρμογή ήταν εύκολη, κάτι που με βοήθησε στο να τελειοποιήσω την τεχνική μου.

Δημοσιογράφος: Πώς ήταν να μεγαλώνεις από μικρός χωρίς πόδια;

Ο.Π. Είναι κάτι που συνέβη όταν ήμουν μόλις 11 μηνών, οπότε δεν έχω κάποια ανάμνηση από αυτό. Οι γονείς μου πήραν την απόφαση να κοπούν τα πόδια μου και μεγάλωσα χωρίς να έχω γνωρίσει κάτι διαφορετικό. Βέβαια, ποτέ δεν υπήρξε κάποιος που να μου φερθεί διαφορετικά-μάλιστα η μητέρα μου φερόταν και στα τρία παιδιά της με τον ίδιο τρόπο. Η διαφορά ήταν στο ότι έλεγε στον αδελφό μου να βάλει τα παπούτσια του, ενώ σε μένα να βάλω τα πόδια μου για να μας πάει στο σχολείο!
Δημοσιογράφος: Αν είχες πόδια, θα έκανες το ίδιο πράγμα με αυτό που κάνεις τώρα; ΄Ηθελες να γίνεις δρομέας από παιδί;

Ο.Π. Από πολύ μικρή ηλικία θυμάμαι τον εαυτό μου να είναι ένα πολύ ενεργητικό παιδί. Μάλιστα από τότε που ξεκίνησα το σχολείο ασχολήθηκα με τον αθλητισμό και ήταν κάτι που πολύ το ευχαριστιόμουν.

Δημοσιογράφος: Σύμφωνα με το περιοδικό «Time», είσαι ένας από τους ανθρώπους που ασκούν μεγάλη επίδραση στον κόσμο. Πώς είναι να είσαι σύμβολο παγκόσμιας έμπνευσης;

Ο.Π. «Το να παίρνεις τέτοια εύσημα είναι κάτι πάρα πολύ όμορφο, σε κάνει να νιώθεις υπόχρεος απέναντι στον κόσμο. Προσωπικά θα ήθελα να με θεωρούν άνθρωπο των σπορ που εμπνέει τον κόσμο και ειδικά τα νεαρά παιδιά που ξεκινούν από πολύ μικρά την καριέρα τους στον αθλητισμό. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να το απολαύσουν χωρίς να έχει καμία απολύτως σημασία το ποιοι είναι και από πού κατάγονται».

Δημοσιογράφος: Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που συμμετείχες σε αγώνα με αρτιμελείς αθλητές στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Νότια Κορέα;

Ο.Π. «Το να συμμετάσχω σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήταν κάτι το φοβερό. Το να σου δίνεται η δυνατότητα να εκπροσωπήσεις τη χώρα σου είναι κάτι το πολύ μεγάλο, είναι προνόμιο. Ένιωσα συγκίνηση και υπερηφάνεια που φόρεσα τα χρώματα της Νότιας Αφρικής σε αυτούς τους αγώνες».
Δημοσιογράφος: Τι περιλαμβάνει η προπόνησή σου;
Ο.Π. «Η προπόνησή μου είναι ένας συνδυασμός δύναμης και φυσικής κατάστασης, ασκήσεων ταχύτητας, έχει να κάνει πολύ με την αποκατάσταση και την εκγύμναση του σώματός μου, ενώ, όπως είναι φυσικό, αυτό το πρόγραμμα συνοδεύεται από πολύ αυστηρή δίαιτα».

Δημοσιογράφος: Πόσο δύσκολη είναι η συμμετοχή τόσο στους Ολυμπιακούς όσο και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες; Τι είδους προετοιμασία χρειάζεται για να αντεπεξέλθεις και στις δύο διοργανώσεις;

Ο.Π. «Δεν μπορώ να μιλήσω για την προετοιμασία που χρειάζονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αφού δεν έχω λάβει ποτέ μέρος. Ωστόσο, κοιτάζω κάθε διοργάνωση το ίδιο επαγγελματικά. Είμαι πολύ ανταγωνιστικός αντίπαλος και συμπεριφέρομαι στους συναθλητές μου με σεβασμό και βέβαια
θέλω να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου σε κάθε αγώνα. Το μυστικό της προετοιμασίας μου πριν από τον αγώνα είναι η συγκέντρωση της τελευταίας ημέρας πριν από την κούρσα. Προσπαθώ να περνάω όσο πιο ήσυχα γίνεται ώστε να τα δώσω όλα την ημέρα που αγωνίζομαι».

Δημοσιογράφος: Πώς αντιμετωπίζεις την αναπηρία σου σε καθημερινή βάση;

Ο.Π. «Δεν το βλέπω ούτε σαν αναπηρία ούτε σαν κάποια ικανότητα. Δεν έχω πόδια. Ε, και; Πρέπει να συνεχίσω τη ζωή μου. Δεν αφήνω τίποτα να με κρατήσει πίσω και βλέπω τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο που τα βλέπει κάθε άνθρωπος».

Δημοσιογράφος: Πώς αντιδρούν οι άνθρωποι όταν σε βλέπουν και δεν αναγνωρίζουν ποιος είσαι;

Ο.Π. «Οι περισσότεροι είναι μια χαρά, βέβαια κάποια περίεργα βλέμματα τα έχω αντιμετωπίσει, αλλά και αυτά μες στο πρόγραμμα είναι και τα έχω συνηθίσει. Αν παρατηρήσω κάποια παιδάκια να με κοιτούν επίμονα, πολλές φορές τους κάνω πλάκα και τους λέω πως κάποιος καρχαρίας μού έφαγε τα πόδια. Θα έπρεπε να δεις το πρόσωπό τους την ώρα που ακούν αυτό το πράγμα. Είναι πολύ αστείο!».